ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΖΩΗ

                                     

Το μόνο που θυμάμαι ήταν το καταματωμένο σώμα μου και το πονεμένο μου πρόσωπο και ύστερα τίποτα, έσβησαν όλα. Όταν κατάφερα να ανοίξω τα μάτια μου, ο ήλιος με θάμπωνε. Για μια στιγμή δεν θυμόμουν τίποτα. Δεν ήμουν σε θέση να καταλάβω ότι εδώ και τέσσερις μήνες βρισκόμουν σε κώμα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήμουν η δεκαοκτάχρονη κοιμώμενη που ξύπνησε μετά από τόσο καιρό και ήμουν σίγουρη ότι κανείς δεν περίμενε να τα καταφέρω.

  Ξύπνησα και πονούσα. Τότε άρχισα να μετράω τις απώλειες μου, η όραση μου που είχε, χαθεί εντελώς από το ένα μάτι μου, το πρόσωπο μου που είχε σχεδόν καταστραφεί και η φωνή μου ηχούσε ξένη ακόμα και στα ιδία μου τα αυτιά. Ευτυχώς που δε με άφησαν να αντικρίσω την εικόνα μου στον καθρέφτη, ίσως ήταν καλύτερο να μην καταλάβω ότι το σαγόνι μου είχε σπάσει σε τρεις μεριές καθώς και το φρύδι μου που ακουμπούσε στο μάγουλο μου.

  Αυτό όμως που με τρόμαξε ήταν ότι είχα μείνει ανάπηρη. Δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου καθηλωμένο στο καροτσάκι. Αυτό δεν μπορούσα να το δεχτώ με κανέναν τρόπο. Έτσι τις επόμενες μέρες αποφάσισα να παλέψω για να  γίνω καλά. Πρώτα με την βοήθεια του φυσιοθεραπευτή μου, κατάφερα να ξανά περπατήσω –Θεέ μου, πόση χαρά μου έδωσε αυτό το γεγονός!

  Ύστερα από λίγο ήρθε η ώρα του πρώτου χειρουργείου. Η αγωνία μου ήταν μεγάλη για την επιτυχία της εγχείρησης. Ευτυχώς ο γιατρός ήταν καθησυχαστικός και η εμπειρία του ήταν η καλύτερη εγγύηση για την επιτυχία της επέμβασης. Δεν μπορώ να περιγράψω την χαρά που ένιωσα όταν κατάφερα να δω ξανά από το αριστερό μου μάτι.

   Άρχισα σιγά να κυκλοφορώ. Στην αρχή μικρούς περιπάτους γύρω από το σπίτι μου και στην συνεχεία μέχρι και την πλατεία του χωρίου μου. Ο περίπατος μου έκανε πολύ καλό και έγινε η καθημερινή μου δραστηριότητα. Όταν περπατούσα ανέπνεα καθαρό αέρα, άκουγα τους ήχους του χωρίου μου και απολάμβανα την επαφή μου με την φύση. Αυτή η καθημερινή απόδραση με έκανε να ξεχνώ όλες τις δύσκολες στιγμές, ήταν για μένα το καλύτερο φάρμακο για όσα πέρασα.

  Όμως δεν μπορούσα να αποφύγω τις συναντήσεις με τους χωριανούς μου και να γλιτώσω από τα σχόλια τους για την εμφάνιση μου. Και ενώ περίμενα να ακούσω τα ενθαρρυντικά τους λόγια, ήρθα αντιμέτωπη με τον χλευασμό τους για το πρόσωπο μου. Άλλοι δήθεν από ενδιαφέρον και άλλοι με απόλυτο θράσος μου θύμιζαν ότι το πρόσωπο μου είχε τα χάλια του. Πόνεσα πολύ γιατί είχαν δίκιο και γιατί έδειχναν την σκληρότητα τους. Δεν είχα όμως άλλη επιλογή από το να περιμένω κάποιο διάστημα μέχρι να γίνει το τελευταίο χειρουργείο. Έτσι, αποφάσισα να αδιαφορήσω για όλα τα σχόλια και να μην χάσω την επαφή μου με τη φύση που ήταν το τελευταίο μου καταφύγιο.

  Και έφτασε η στιγμή που περίμενα τόσο καιρό. Πριν μπω στο χειρουργείο έριξα μια τελευταία μάτια στο πρόσωπο μου. Ο καθρέπτης μου έδειχνε καθαρά ποσό παραμορφωμένο ήταν. Ο πλαστικός χειρούργος, μου είχε εξηγήσει πως θα ήταν μια δύσκολη επέμβαση και με είχε προειδοποιήσει πως ίσως τα αποτελέσματα να μην ήταν ικανοποιητικά. Δεν πτοήθηκα και αποφάσισα να το ρισκάρω.

  Πριν μπω στην αίθουσα προετοιμασίας κοίταξα την μητέρα μου για να μου δώσει δύναμη. Τα μάτια της ήταν γεμάτα φως, ένα φως που έβγαινε από την ελπίδα της και την πιστή της στο θεό. Ένα φως που μεγάλωνε από την αγάπη της για μένα. Χάθηκα μέσα σε αυτό το φως και προσπάθησα να ξεχάσω τα πάντα γύρω μου. Έκλεισα τα μάτια μου και άρχισα να προσεύχομαι και αμέσως μια θετική σκέψη κυριάρχησε στο μυαλό μου. Πίστεψα ότι όλα θα πάνε καλά, όπως άξιζε και σε μένα αλλά και σε αυτήν την ηρωίδα που στάθηκε στο πλευρό μου όλο αυτό το διάστημα. Όφειλα να προσπαθήσω για χάρη της και θα το έκανα χωρίς τον παραμικρό δισταγμό.

  Τώρα έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε, επιτέλους νιώθω καλά. Μπορώ επιτέλους να περπατήσω, να χορέψω, να τραγουδήσω και να κάνω πολλά πράγματα που μέχρι τώρα ήταν αδύνατο για μένα και οι άλλοι τα θεωρούν δεδομένα. Νιώθω σαν να ξαναγεννήθηκα. Χαμογελώ  και ψιθυρίζω ‘‘Καλημέρα Ζωή’’. 

                                                                                                  Ευαγγελία Μπακοπάνου