ΑΠΟΥΣΙΑ

 Είμαι ξαπλωμένη στο ακρογιάλι. Η θάλασσα χαϊδεύει απαλά τα πόδια μου όσο ο ήλιος καίει το σώμα μου. Στα αφτιά μου ηχεί ο παφλασμός των κυματισμών σε συνδυασμό με τον ήχο της φωνής του. Βρίσκεται δίπλα μου. Νιώθω να μου αγγίζει τα μαλλιά. Συζητάμε. Μοιραζόμαστε αναμνήσεις, όνειρα. Μου εμπιστεύεται τους φόβους του, τις επιθυμίες του, κάθε τι δικό του. Όσο μου μιλάει, αισθάνομαι μια φωτιά να καίει μέσα μου. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Δεν ανοίγω τα μάτια μου. Μου φτάνει να τον ακούω. Μου μιλάει. Από τα λόγια του διαισθάνομαι το άγχος του. Φοβάται. Μου ανοίγει την ψυχή του, το καταλαβαίνει αλλά δεν μπορεί να το αποτρέψει. Ούτε κι εγώ.  Μετά σιγή. Δεν λέμε τίποτα. Οι σκέψεις μου θολώνουν όσο η θάλασσα χτυπάει όλο και πιο δυνατά τα ακροδάχτυλά μου. Νιώθω κάτι να διαταράσσει την ηρεμία μου. Δεν μπορώ όμως να καταλάβω τι είναι αυτό. Τα χέρια του δεν μου χαϊδεύουν πια τα μαλλιά και ο ήχος της φωνής του δεν πάλλεται σαν γλυκό νανούρισμα στα αφτιά μου. Οι σκέψεις μου χάνονται. Σκοτάδι υπάρχει στο μυαλό μου σαν κάτι να λείπει. Σαν κάτι να έφυγε ξαφνικά. Ανοίγω τα μάτια μου. Ο ήλιος με τυφλώνει. Σηκώνομαι αργά και κοιτάω γύρω μου. Όλα εκεί, ο ουρανός, ο ήλιος, η θάλασσα ,η άμμος...όλα εκτός από αυτόν. Τότε καταλαβαίνω. Όλα πλέον τελείωσαν. Έφυγε και άφησε αναμνήσεις. Από αυτές που τρελαίνουν το μυαλό και καίνε 

                                                                                              Μαρία Ζησοπούλου