Σάββατο 19 Αυγούστου 2017

ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΔΙΧΩΣ ΠΑΡΑΛΗΠΤΗ


Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 1976

Γεια σου μπαμπά,

κι αυτές οι γιορτές, οι γιορτές χωρίς εσένα, δεν θα έχουν το χαμόγελό σου. Δε θα καθίσουμε όλοι μαζί στο τραπέζι, δε θα γκρινιάζεις για τα ατέλειωτα ψώνια του σούπερ μάρκετ που σου φόρτωνε η μαμά και για τα ανοιχτά παράθυρα, ενώ καίει το καλοριφέρ..Δε θα σου γκρινιάζω να με αφήσεις να κοιμηθώ εκτός σπιτιού την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Κανείς δεν μπορεί να γκρινιάξει σε κανέναν πια. Πάνε δυο μήνες από τον χαμό σου μπαμπά ! Σήμερα θυμήθηκα το χαμόγελο σου, αλλά δε θυμάμαι πια πως είναι να το βλέπω, να ακούω το γέλιο σου, τη φωνή σου...Τρόμαξα όταν το συνειδητοποίησα. Ναι, δεν μπορώ να θυμηθώ τον ήχο του γέλιου σου.. Έκλεισα τα μάτια μου και πήρα μια βαθιά ανάσα. Τότε, σε φαντάστηκα να χαμογελάς. Με εκείνο το χαρακτηριστικό κενό ανάμεσα στα μπροστινά σου δόντια, ακριβώς όπως το δικό μου. Γι' αυτό άλλωστε δε θέλω να το διορθώσω. Αυτή η ατέλεια στο χαμόγελο μου, μου θυμίζει εσένα. Όσο κι αν προσπάθησα, δεν μπόρεσα λεπτό να θυμηθώ τον ήχο που έβγαζε το γέλιο σου. Προσπάθησα πολύ, ξανά και ξανά.
Μπαμπά, πόσο θα ήθελα να σε ξανακούσω να γελάς! Έστω για μια φορά. Μια τελευταία φορά ακόμη. Αυτό μ' ενοχλεί με το θάνατο, είναι οξύμωρο, αλλά είναι τόσο "ζωντανός’` τελικά. Σε αγγίζει, σε γδέρνει, σε σφίγγει συνέχεια. Διαγράφει ήχους, μυρωδιές, στιγμές,  χωρίς  κανένα δικαίωμα. Τι δουλειά έχει στις στιγμές μας; Σε ακολουθεί σαν σκιά, στην άδεια σου θέση, στην κενή πια πλευρά σου στο κρεβάτι, στον άδειο καναπέ, εκεί που σου άρεσε να κάθεσαι με τις ώρες. Θέλω να σε θυμάμαι, στη θέση σου, στον καναπέ σου, να θυμάμαι και το γέλιο σου, την αγάπη σου, την αγκαλιά σου. Μόλις προχτές, πολύ καιρό μετά το αντίο, κατάφερα να ανοίξω τα πράγματα σου, την τσάντα σου, τα άπειρα χαρτιά της δουλειάς σου, τα ρούχα σου. Όλα εκεί. Να θυμίζουν εσένα. Έτσι σκληρά θα δουλεύω κι εγώ, όπως κι εσύ. Και θα αναρωτιέμαι αν με βλέπεις από εκεί πάνω και αν είσαι περήφανος για μένα. Τον πρώτο μήνα , σχεδόν σου κρατούσα κακία. Μ’ έκανες να πιστέψω ότι δε θα φύγεις, μου το είχες υποσχεθεί. Αλλά δεν το έκανες. Είπες ότι θα πάλευες. Τι έγινε; Υποσχέθηκες ότι θα είσαι εδώ να με βλέπεις να μεγαλώνω, ούτε αυτό το έκανες. Ξέρω ότι η καρδιά σου ήθελε, αλλά το σώμα έκανε πίσω. Γι` αυτό και σε συγχωρώ. Ελπίζω να με συγχωρείς και εσύ που φέρθηκα τόσο εγωιστικά. Ναι, σου κράτησα κακία που αρρώστησες και μ' άφησες. Είχα ανάγκη να σου κρατήσω κακία, προτίμησα να θυμώσω μαζί σου, παρά να λυπηθώ. Λυπάμαι που χάνεις τόσα από τη ζωή μου. Που δεν θα με βλέπεις να μεγαλώνω, να τελειώνω τη σχολή, να βρίσκω δουλειά, να μένω μόνη μου, να ανοίγω τα φτερά μου. Μακάρι να με βλέπεις. Γιατί εγώ σε βλέπω... Δεν μπορώ να ακούω πια το χαμόγελο σου, αλλά δε σταμάτησα να σε βλέπω. Θα συνεχίσω να προσπαθώ και κάποια μέρα θα θυμηθώ επιτέλους το γέλιο σου. Πάντα θα προσπαθώ.
Μπαμπά μου μου λείπεις...
                                                                                                                   Η κόρη σου



Σάββατο 1 Ιανουαρίου 1977
Γεια σου μπαμπά μου!

 σήμερα ήθελα να σου μιλήσω. Να σε αγκαλιάσω, να σε φιλήσω και να σου πω: «Είδες, παραπονιάρη; Και οι μπαμπάδες γιορτάζουν! Και φέτος το θυμήθηκα! Χρόνια Πολλά μπαμπά!»  Και με τον τρόπο μου το έκανα όλο αυτό. Γιατί το σκέφτηκα, γιατί το ένιωσα. Και σκέφτομαι όσα μου έμαθες. Όσα έμαθα για εσένα, όσα έμαθα από εσένα. Πλέον βλέπω αλλιώς τη σχέση παιδιού-πατέρα. Θυμώνω με τους μπαμπάδες που δεν μπορούν να δώσουν αγάπη, στοργή, δημιουργικότητα. Θυμώνω με τα παιδιά που δεν αναγνωρίζουν την προσπάθεια του μπαμπά . Θλίβομαι όταν βλέπω πως θεωρούν τον μπαμπά τόσο δεδομένο και πιστεύουν πως πάντα θα είναι εκεί, πως θα έχουν πάντα την ευκαιρία να του πουν ’’Σ’ αγαπώ” ή ’’Πόσο σημαντικός είσαι για εμένα”. Ναι, Μπαμπά. Έτσι αισθάνομαι. Γιατί αυτό το λάθος έκανα και εγώ κάποτε. Και δεν σου είπα πόσο σ’ αγαπώ εκείνη την τελευταία φορά που μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Εκείνη τη φορά που ήσουν τόσο αγχωμένος, τόσο βιαστικός. Αλλά αυτά πάνε, περάσανε. Πέρασε ο θυμός που είχα προς εσένα, πέρασε η θλίψη. Πλέον νοσταλγώ στιγμές. Πλέον όλα έχουν μπει στη θέση τους. Θυμάμαι τα σχέδια μας για αυτό το ταξίδι με το τρένο. Πόσο σε ευχαριστώ που με έκανες να αγαπήσω τα τρένα τόσο όσο εσύ. Θυμάμαι τα παιδικά τραγουδάκια που μου έλεγες. Θυμάμαι τις πλάκες σου, τις φάρσες σου, τους χορούς σου. Πόσο γλετζές ήσουν! Μπορούσες να κάνεις γιορτή και να χορεύεις μερόνυχτα! Θυμάμαι πως με κρατούσες στα πόδια σου. Θυμάμαι πως με μάλωνες, με βαριά, αυστηρή φωνή αρκούσε ένα ’’αυτό που κάνεις δεν μου αρέσει” ή ”μα τι κάνεις τώρα;” και τίποτα άλλο. Τα υπόλοιπα τα άφηνες σε εμένα. Να σκεφτώ τι κάνω λάθος. Να υποστώ τις συνέπειες. Να βρω το σωστό. Σε ευχαριστώ, μπαμπά. Για όλα όσα μου χάρισες. Για όλες τις στιγμές. Δεν ήσουν τέλειος μπαμπάς, όχι, ποτέ. Ούτε το προσπάθησες. Ήσουν όμως αληθινός, αυθεντικός. Ήσουν εκεί..Μπαμπά, να ξέρεις ότι υπάρχουν στιγμές που μου λείπεις υπερβολικά. Γιατί θα σε ήθελα εδώ, να σε αγγίξω.. Σήμερα καθόμασταν με τη μαμά και είδε τη φωτογραφία σου. Ξέρεις τι μου είπε; Ότι σου μοιάζω μπαμπά! Έχετε τα ίδια μάτια, είπε , την ίδια ζωντάνιά! Μπαμπά, ένιωσα τόσο περήφανη! Το χαμόγελο μου μεγάλωσε και ψήλωσα ίσα με δεκα πόντους! Αχ ρε μπαμπά να ξερες πόσο μου λείπεις η μαμά υποφέρει! Από τότε που χάθηκες βλέπει εφιάλτες Έχασε την ζωντάνια της ,το χαμόγελό της ! : Αχ ρε μπαμπά πόσα πράγματα πήρες μαζί σου, τίποτα δεν άφησες πίσω, μόνο αναμνήσεις ! Πονάω μπαμπά ! Πονάνε οι αναμνήσεις ! Τέλος πάντων σήμερα είναι η μέρα σου μπαμπά η δική σου μέρα ! Χρόνια Πολλά Μπαμπά.                            
                                                                                                             Σε αγαπώ.
                                                                                                       Η μικρή σου κόρη.
Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 1977

Γεια  σου μπαμπά μου,
σήμερα νόμιζα ότι σε είδα, ήμουν με τη Σοφία. Σε φώναξα μπαμπά αλλά δε γύρισες να με κοιτάξεις ! Έτρεξα μα σε πλησιάσω ,να σε αγκαλιάσω, να σου πω πόσο πολύ μου λείπεις, πόσο σ` αγαπάω μπαμπά μου . Αλλά δεν ήσουν εσύ . Απελπισία ! Ο άντρας με κοίταξε θορυβημένος. Ήμουν  σίγουρη ότι ήσουν εσύ. Η Σόφια έτρεξε κοντά μου και απολογήθηκε στον άντρα για την αλλοπρόσαλη συμπεριφορά μου! Το μόνο που σκεφτόμουν εκείνη τη στιγμή ήταν τα πόσα συγγνώμη σου χρωστάω μπαμπά. Συγγνώμη και για όλα. Για τα νεύρα μου όταν δεν καταλάβαινες πως δουλεύει μια καινούρια συσκευή, που καμιά φορά η επιλογή μου ήταν ένας ακόμη καφές με φίλους μου και όχι μια βόλτα μαζί σου, για τον εκνευρισμό μου όταν άκουγα την ίδια ιστορία πολλές φορές, που προχωρούσα πιο μπροστά, ενώ δε μπορούσες να περπατήσεις γρήγορα. Οι τύψεις με κατέκλυσαν, ήμουν άδικη μαζί σου μπαμπά μου αλλά ξέρεις πόσο πολύ σ` αγαπάω και ας στο είπα ποτέ ! Γιατί έχω πάντα στη σκέψη μου τα μάτια σου να με κοιτούν με αυτό το βλέμμα σταματάει το χρόνο, γιατί είσαι ο πρώτος άντρας που αγάπησα στη ζωή μου και η αγάπη αυτή δε θα σβήσει ποτέ. Μην ξεχάσεις ποτέ ότι είσαι το πρότυπό μου, η αδυναμία μου, ο λόγος που είμαι αυτή που είμαι. Και να θυμάσαι πόσο μεγάλη είναι η αγάπη μας, μόνο εμείς την ξέρουμε μπαμπά. Εσύ και εγώ!
                                                                                                                           Η κόρη σου.

Πέμπτη 5 Ιούνιο 1977
Γεια σου μπαμπά ,
όλα πήραν τον δρόμο τους. Άρχισα να συνηθίζω στην ιδέα της απώλειας σου. Δεν είμαι πια θυμωμένη μαζί σου μπαμπά ! Ξέρω ότι δεν θα με πλήγωνες ποτέ, αν ήταν στο χέρι σου. Το σημερινό γράμμα είναι διαφορετικό ! Το ονόμασα ο δρόμος προς την λύτρωση! Μετά από αυτό το γράμμα η ζωή μου θα αλλάξει! Όλα θα αλλάξουν. Το μόνο που θα παραμείνει το ίδιο θα είναι η αγάπη μας και η ανάμνηση σου δεν θα σβήσει ποτέ από την ζωή μου , θα είναι πάντα μαζί μου ! Το φυλαχτό μου ! Σ` αγαπάω μπαμπά και παρόλο που η απόσταση που μας χωρίζει είναι μεγάλη εγώ συνεχίζω να νιώθω την αύρα σου ! Να προσεχείς μπαμπά. Θα προσέχω και εγώ στο υπόσχομαι, θα προσέχω μέχρι εκείνη τη μέρα που θα πρέπει να με προσεχείς ξανά εσύ !
                                                                                                         Στην απέραντη αγάπη μας ,
                                                                                                                                Η κόρη σου

                                                                                                                 ΜΑΡΙΛΕΝΑ ΜΠΟΥΚΑ



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου