ΜΑ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ

Άλλη μια βδομάδα φτάνει στο τέλος της, μα δεν είσαι εδώ. Τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν παραμένουν ίδια για ένα ακόμη ηλιοβασίλεμα. Έχουν περάσει πολλοί μήνες, μα είμαι ακόμα εδώ. Καθισμένη στα βότσαλα της ακρογιαλιάς, με το απαλό κύμα να με χαϊδεύει,  χαζεύω τον ήλιο που με αποχαιρετά για μια ακόμη ημέρα με ένα κοκκινωπό χρώμα, σκεπτόμενη πως ίσως να κάνεις κι εσύ το ίδιο.

Νοσταλγώ το σπίτι• ένα σπίτι αποτελούμενο από ένα ζευγάρι χέρια που είναι πολύ μακριά από εμένα. Τα δικά σου χέρια. Αυτό είναι που χρειάζομαι απόψε. Μια αγκαλιά, μα δεν είσαι εδώ να μου την προσφέρεις. Εσύ είσαι μακριά, και τα όμορφα, μα λιπόσαρκα χέρια σου δεν μπορούν να τυλιχτούν γύρω μου. Εσύ είσαι μακριά, και εγώ κρυώνω, παρά τον καύσωνα του Ιουλίου. Δεν μπορώ να γυρίσω σπίτι.

 Θέλω να σε δω. Θέλω να σε νιώσω κοντά μου. Να μυρίσω το άρωμα σου, να ακούσω την αγγελική φωνή σου. Μα εσύ είσαι μακριά και αυτό το βράδυ. Και είναι άδικο. Είναι άδικο ο άνθρωπος που χρειάζεσαι περισσότερο να βρίσκεται τόσο μακριά, ενώ εσύ ο ίδιος είσαι περιτριγυρισμένος από τόσους άλλους αδιάφορους –για εσένα- ανθρώπους. Είναι άδικο να αντικρίζω καθημερινά δεκάδες πρόσωπα, αναζητώντας σε καθένα από αυτά το δικό σου, ακόμη κι αν ξέρω πως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Γιατί εσύ είσαι μακριά. Εγώ είμαι εδώ, κι εσύ εκεί.

Αυτό είχες πει κι εσύ. «Εγώ είμαι εδώ, κι εσύ είσαι εκεί». Όμως εγώ ελπίζω πως μια μέρα η απόσταση αυτή δεν θα υπάρχει. Πως μια μέρα θα σε έχω κοντά μου, χωρίς να ανησυχώ για τον χρόνο. Πως μια μέρα θα είμαστε αυτό που ονειρεύομαι κάθε βράδυ. Ξέρω πως είναι ανώφελο, όμως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, λένε.