ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΝΑΥΑΓΙΟΥ

                                             Ημερολόγιο ναυαγίου

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2015, 20.29μ.μ.

   Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   με λένε Σάρα και είμαι 10 χρονών. Πρώτη φορά γράφω ημερολόγιο, γι' αυτό και πήρα το μόνο τετράδιο που απέμεινε στο σπίτι και ένα μολύβι που μου είχε αγοράσει ο μπαμπάς, πριν γίνει άγγελος. Τώρα θα έπρεπε να είμαστε στο σπίτι με τον μπαμπά, τη μαμά και την αδερφούλα μου, την Αλίγια, να τρώμε στο φτωχικό μας και να τραγουδάμε, όπως κάνουμε κάθε χρόνο. Σήμερα ο μπαμπάς και η μαμά κλείνουν έντεκα χρόνια μαζί, όμως δε μπορούμε να το γιορτάσουμε. Αντί γι' αυτό, ταξιδεύουμε τριάντα άτομα μέσα σε μια μικρή, ξύλινη βαρκούλα, διασχίζοντας μεγάλες θάλασσες μέσα στο σκοτάδι. Είναι πολύ αργά και ίσα που αντιλαμβάνομαι τη λάμψη από το φαναράκι που κρατάει ο θείος μου. Το φως του αντανακλάται στα σκοτεινά νερά και με βοηθά να ξεχωρίσω τον ουρανό από τη θάλασσα. Μια κυρία δίπλα μου μου δάνεισε το φαναράκι της που μόλις άναψε, για να με βοηθήσει να σου γράψω.
   Ημερολόγιό μου, δε ξέρω που πάμε. Η μαμά έκλαιγε συνέχεια και το σπίτι μας καταστράφηκε από πολύ κακούς ανθρώπους. Οι τοίχοι είχαν σχεδόν καταρρεύσει και δεν είχαμε ταβάνι να μας προστατεύει, μα έλεγα στη μαμά να μη φύγουμε από εκεί, επειδή τα βράδια που δεν είχε σύννεφα θα μπορούσαμε να βλέπουμε αγκαλιά τα αστέρια, οι τρείς μας. Αντιθέτως  βρισκόμαστε στριμωγμένοι μέσα στο κρύο, ίσα που έχουμε ένα σεντόνι να σκεπαστούμε. Αρχίζει να φυσάει και φοβάμαι μήπως σβήσει το κεράκι πριν προλάβω να σε αποχαιρετήσω. Καληνύχτα ημερολόγιο.
                                                                                              
                                                                                                                         Σάρα.

   Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2015, 09.16 π.μ.

   Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   Καλημέρα! Μόλις ξύπνησα και θέλω να σου περιγράψω όσα βλέπω! Η βαρκούλα μας πριν λίγο πέρασε δίπλα από πολλά νησάκια, που είναι πολύ όμορφα! Όμως, γύρω από το καράβι μας βλέπω πολλούς ανθρώπους να είναι ξαπλωμένοι πάνω στα καταγάλανα νερά της θάλασσας και εγώ φώναξα σε εκείνους τους ψηλούς άντρες που τραβάνε τα κουπιά να προσέχουν γιατί θα τους χτυπήσουμε. Μα εκείνοι μου φώναξαν και η μαμά μου είπε να μη ξαναμιλήσω.  Σε λίγες ώρες  θα βρούμε ένα σπίτι να κοιμηθούμε, που θα είναι ζεστό και θα έχω μεγάλο δωμάτιο με πριγκίπισσες και πολλά αρκουδάκια! Αχ, τι ωραία! Είμαι χαρούμενη! Αλλά πεινάω πάρα πολύ, έχω δυο  μέρες να φάω. Η μαμά ήθελε να μου δώσει ένα μερίδιο από το φαγητό της,  αλλά εγώ της το αρνήθηκα γιατί η μικρή Αλίγια το έχει περισσότερο ανάγκη από εμένα.
    Άκουσα από τους ψηλούς άντρες ότι θα πάμε σε ένα μέρος που το λένε Αθήνα. Λες να μείνουμε εκεί; Θα είναι όμορφα άραγε; Θα έχει πολλά λουλούδια και δέντρα ή θα έχει μόνο σπίτια; Πάω να κάτσω με τη μαμά γιατί είναι μόνη της. Θα σου ξαναγράψω πάλι μόλις φτάσουμε. Ανυπομονώ.

                                                                                                     
                                                                                                              Σάρα.

  
   Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2015, 17.43μ.μ.

   Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   κατεβήκαμε στο λιμάνι. Μας οδήγησαν σε ένα μεγάλο κτήριο με έναν τεράστιο περίγυρο,   που θυμίζει αλάνα, με ανθρώπους από την πατρίδα. Όλοι λένε τη λέξη 'πόλεμος'. Μα τι είναι πια ο πόλεμος; Λες να είναι αυτό το κακό πράγμα που ανάγκασε  τη μαμά να φύγουμε από το σπίτι; Ή εκείνο που μεταμόρφωσε τον μπαμπά μου σε άγγελο; Αν είναι κάτι τέτοιο, τον μισώ. Αν είναι αυτό που κάνει τη μαμά να κλαίει και να μη κοιμάται πια, όταν θα μεγαλώσω θα τον σκοτώσω για να δω ξανά τη μαμά μου να γελάει, και έπειτα θα πάω να βρω τον μπαμπά μου και θα τον ξαναφέρω εδώ, μαζί μας, να μας βοηθήσει να γυρίσουμε πάλι πίσω στο σπίτι. Μου λείπει πολύ ο μπαμπάς μου.. και στη μαμά λείπει πολύ.
   .  Σε αφήνω γιατί μας δίνουν  φαγητό . Θα σου ξαναγράψω αύριο περισσότερα.
                                                                          
                                                                                                           Σάρα.
                   

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2015, 10.42 π.μ

   Αγαπητό μου ημερολόγιο,

  φτάσαμε στην Αθήνα. Είναι όμορφη πόλη.. Βέβαια δεν έχει πολλά δέντρα και λουλούδια. Μόνο μεγάλα κτίσματα. Παντού υπάρχουν στολισμένα δέντρα και κτήρια με φωτάκια. Λες να γιορτάζουν κάτι; Αν ναι τι; Πάντως, πράγματι είναι πανέμορφη πόλη, αλλά δεν είναι όπως στην πόλη μας. Μου λείπουν το σπίτι μου, οι φίλοι μου και οι συγγενείς μου.
  Διασχίζουμε την πόλη.. Παρατηρώ  από το παράθυρο οικογένειες να τρώνε μέσα από τις γυάλινες τζαμαρίες των εστιατορίων, ανθρώπους να τρέχουν με ψώνια στα χέρια. Είδα και κάτι που με δυσαρέστησε πολύ. Είδα ανθρώπους να κοιμούνται μέσα σε χαρτόκουτα, πολλά χαρτόκουτα στη σειρά, τα οποία σχημάτιζαν χάρτινες πόλεις. Ρώτησα τη μαμά γιατί οι άνθρωποι κοιμούνταν εκεί. Μου είπε ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν λεφτά για ένα σπίτι και φαγητό, ούτε έναν άνθρωπο να τους προσέχει. Το φαντάζεσαι;
   Εγώ, μόλις ήρθα, είχα μια ζεστή γωνιά να κοιμηθώ και λίγο φαγητό να γεμίσει το άδειο μου στομάχι. Ήθελα να πω στη μαμά να κατεβούμε από αυτό το τεράστιο όχημα και να πάρουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους μαζί μας. Αν στριμωχτώ στην αγκαλιά της μαμάς μου έχει χώρο για άλλους δυο ανθρώπους! Αν φάω το μισό μου φαγητό θα μπορεί να φάει άλλο ένα παιδάκι, γιατί να μη μοιραστώ όλη αυτή τη τροφή μαζί του; Είναι πολύ κρίμα να βλέπεις ανθρώπους να κοιμούνται στην άκρη του δρόμου και δίπλα τους να περνούν άνθρωποι με ακριβά ρούχα και παπούτσια!
   Ρώτησα έναν άνθρωπο γιατί η Αθήνα είναι τόσο στολισμένη. Μου είπε ότι σήμερα γιορτάζουν τη γέννηση του μικρού τους Θεού, του Χριστού και πως η γέννησή του συμβολίζει την καλοσύνη και την αγάπη που θα έπρεπε να υπάρχει ανάμεσα στο κόσμο. Ακόμα, μου είπε πως , όταν γεννήθηκε ο Χριστός, οδηγήθηκαν σε αυτόν τρεις μάγοι με πολλές τιμές κι δώρα εξαιτίας ενός λαμπρού αστεριού και για αυτό στα δέντρα υπάρχουν αυτά τα τόσο μεγάλα αστέρια. Δεν είναι εκπληκτικό;
   Αυτά για σήμερα. Σε λίγο μας είπαν ότι θα κατέβουμε από το μεγάλο αμάξι και πως θα μείνουμε αλλού απόψε. Ίσως να σου γράψω αύριο πάλι, γιατί γνώρισα τη Σάντε και θα παίξουμε σήμερα και θα ζωγραφίσουμε.

                                                                                                   

                                                                                                             Σάρα.
                                                                                                

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2015, 03.57 π.μ

   Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   δεν αισθάνομαι πολύ καλά. Μόλις ξύπνησα από ένα πολύ κακό όνειρο. Έκλαψα πάρα πολύ και δεν έχω καταφέρει ακόμα να αποκοιμηθώ και έτσι αποφάσισα να σου γράψω το όνειρό μου.

   Είδα τον μπαμπάκα μου να μου μιλάει. Μου είπε πως με αγαπάει και ότι του λείπουμε όλοι πάρα πολύ. Είναι τόσο όμορφος και καλός ο μπαμπάς μου. Μου εξήγησε τι είναι ο πόλεμος και γιατί με κοιτάει από κει ψηλά. Θέλω να στείλω ένα γράμμα στον Θεό για να τον ρωτήσω κάποια πράγματα.
   Λοιπόν, ήθελα πρώτα να το γράψω σε εσένα.

 Θεούλη μου,

  γιατί άφησες αυτή την εφεύρεση, που αποκαλείται βόμβα, να τον πάρει μακριά μας; Δεν είναι κακός άνθρωπος ο μπαμπάς, Θεούλη μου. Είχε πάει να βοηθήσει έναν συμπολίτη μας να βρει τροφή για την οικογένειά του, μα εσύ του στέρησες τη ζωή. Εκείνος πίστευε σε εσένα και εσύ τον πήρες μακριά μας. Θεούλη, αν μας αγαπάς, γιατί σπέρνεις τον θάνατο; Γιατί επιτρέπεις τη μετάδοση όλων αυτών των νοσημάτων και των αθεράπευτων ασθενειών; Γιατί χωρίζεις οικογένειες και αφήνεις τους κακούς ανθρώπους να σκοτώνουν εξαιτίας σου; Δεν είναι άδικο αυτό που κάνεις; Γιατί αφήνεις ανθρώπους να πεινούν και να πνίγονται στα παγωμένα νερά της θάλασσας κάτω από απαίσιες καιρικές συνθήκες, ενώ σε άλλους προσφέρεις παραπάνω απ' όσα πραγματικά χρειάζονται; Ο μπαμπάς μου είπε ότι τα βλέπει όλα αυτά από κει ψηλά. Θεούλη, γιατί όλα τα παιδάκια δε πάνε σχολείο; Γιατί τα περισσότερα εργάζονται από την ηλικία μου; Γιατί δε βρίσκεις δουλειά στους γονείς τους για να μη χρειαστεί να δουλεύουν; Γιατί άλλα παιδάκια, ειδικά στη πατρίδα, πεθαίνουν μέσα στα ερείπια του σπιτιού τους; Γιατί αφήνεις τόσα εκατομμύρια ανθρώπους να φεύγουν από αυτή τη ζωή εξαιτίας ενός πολέμου;”
   Επιτέλους νομίζω πως θέλω να κοιμηθώ. Ελπίζω , Θεούλη, να απαντήσεις σύντομα. Καληνύχτα.

                                                                                                         Σάρα.

 Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2015, 11.28

   Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   η μαμά το βράδυ κοιμόταν αγκαλιά με τη φωτογραφία του μπαμπά και εγώ κρατούσα τη μικρή Αλίγια για να μην την ενοχλεί. Αλλάξαμε κτήριο χθες. Και σε αυτό μας περιποιούνται. Είμαι  ικανοποιημένη που έχω μια στέγη πάνω απ' το κεφάλι μου και ένα στρώμα να κοιμηθώ και πάνω απ' όλα τη μαμά μου και την αδερφή μου.
   Πάντως, έκανα πολλούς καινούριους φίλους εδώ. Πρώτα τη Σάντε, έπειτα τη Μπουντούρ και τη Νταμαλί και τέλος τον Φακίρ. Είναι όλοι πολύ καλά παιδιά αλλά αυτοί δεν έχουν γονείς, οι γονείς τους είναι είτε νεκροί στη πατρίδα ή χαμένοι κάπου στα σκοτεινά νερά του μικρού ωκεανού που μας χωρίζει. Η μαμά είπε πως, αν όλα πάνε καλά, θα τους βοηθήσουμε. Πάω να βοηθήσω τη μαμά με το μωρό γιατί με χρειάζεται.
                                                                                               
                                                                                                              Σάρα.


    Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015, 14.52 μ.μ.

   Ημερολογιάκι μου,

   σήμερα πάλι δεν είμαι πολύ καλά. Ο μπαμπάς ήρθε πάλι στον ύπνο μου και μου είπε ότι θα συμβεί κάτι πολύ κακό σύντομα. Αμέσως ξύπνησα και το είπα στη μαμά, μα εκείνη δεν έδειξε να ανησυχεί, απλά με αγκάλιασε και με φίλησε ξανά για καληνύχτα. Όμως, το πρωί όταν ξυπνήσαμε, η μικρή Αλίγια ανέβασε πυρετό. Ο γιατρός φάνηκε πολύ ανήσυχος. Εδώ και ώρες δεν έχει βγει από το δωματιάκι μας και ανησυχώ. Λες να έπαθε κάτι η αδερφούλα μου;

    Σε λίγες ώρες μπαίνει μια νέα χρονιά εδώ. Ελπίζω να είναι διαφορετικά για μας. Ελπίζω εκεί στη χώρα του βορρά που θα πάμε να μας αγαπήσουν και να μη μας φέρονται σαν ξένους και διαφορετικούς. Είμαστε όλοι ίδιοι. Έχουμε ίδιο σώμα αλλά διαφορετικές ψυχές. Πιστεύω πως  όλα θα πάνε καλά. Ευτυχώς που έχω και εσένα καλό μου ημερολόγιο.
                                
                                                                                                          Σάρα.
   

 Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2016, 02.11 π.μ.

     Ημερολόγιό μου,
     
    ύστερα από πολλές μέρες απουσίας μου, ήθελα να σου γράψω όσα συνέβησαν. Νιώθω την ανάγκη να τα πω σε κάποιον.
    Η Αλίγια πήγε στον παράδεισο με τον μπαμπάκα μου και προσεύχομαι στο Θεό να τους έχει καλά. Η μαμά προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της, ειδικά τώρα που θα φύγουμε για τη Γερμανία.. “Για ένα καλύτερο μέλλον για εσένα, που είσαι η μόνη που μου απέμεινες” , είπε. Την αγαπάω τη μαμά μου και θα κάνω ό,τι καλύτερο για αυτή. Δε μας επιτρέπεται να πάρουμε τίποτα μαζί μας, οπότε θα σε αφήσω εδώ, πολύ πιθανόν στη Σάντε.  Η Σάντε δε ξέρει να διαβάζει, οπότε θα σε αφήσω για να ζωγραφίζει γιατί δεν έχω κάτι πολυτιμότερο να της αφήσω.
    Θα μου λείψουν όλοι εδώ. Μια νέα ζωή αρχίζει. Εύχομαι να  καταφέρω κάποτε  να ξεχάσω. Εύχομαι  κάποια μέρα ο κόσμος να αλλάξει και οι άνθρωποι να μην υποφέρουν πια. Με φωνάζουν για να φύγω. Ευχήσου μου καλή τύχη.

                                                                                                             Σάρα.

                                                                                                        ΣΤΕΛΛΑ ΝΟΥΡΟ