Σάββατο 19 Αυγούστου 2017

4η ΙΟΥΛΙΟΥ

4η Ιουλίου
Το ρολόι σήμανε 23:30 ακριβώς. Ανεβαίνω στην ξύλινη σκηνή, πάνω στην οποία δεσπόζουν Gibson, Yamaha και Fender ηλεκτρικές κιθάρες, ντραμς, ενισχυτές και μικρόφωνα. Οι προβολείς φωτίζουν με τα μοβ, πράσινα και λευκά τους φώτα ολόκληρη την σκηνή, δίχως να αφήνουν κάποιο μέρος να μένει σκοτεινό, και κάνουν την καρδιά μου να χτυπά δυνατότερα, γρηγορότερα, και το άγχος μου μεγαλώνει όλο και περισσότερο. Παίρνω στα χέρια μου την λευκή Yamaha και της «φορώ» την μαύρη ζώνη μου, την οποία περνώ στον ώμο μου. Ο ντραμίστας, δίνει σήμα με τις μπαγκέτες του για να ξεκινήσουμε, και ο δάσκαλος μου, που μου μαθαίνει μουσική, μας κλείνει το μάτι (δικός του τρόπος να εύχεται "καλή τύχη"). Το μπάσο αμέσως παίρνει φωτιά παρέα με τα ντραμς κι εγώ περιμένω υπομονετικά να μπουν οι στίχοι για να μπω με την κιθάρα μου στο τραγούδι. 
     Το πρώτο τραγούδι, το οποίο είναι το πιο δύσκολο από τα πέντε κομμάτια που μου έχουν ανατεθεί να παίξω απόψε, λαμβάνει τέλος, κι ένα βάρος φεύγει από πάνω μου. Όταν έρχεται η σειρά του δεύτερου τραγουδιού χαλαρώνω, αφού είναι ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια και, συνεπώς, το ξέρω καλά. Έτσι, βρίσκω την ευκαιρία να σαρώσω με το βλέμμα μου το κοινό μας. Μερικά τραπέζια αριστερά μπορώ να διακρίνω τους φίλους μου που χτυπούν ενθουσιασμένοι ρυθμικά παλαμάκια, μιας και ξέρουν κι εκείνοι το τραγούδι, ενώ στα μπροστινά, μεσαία τραπέζια βρίσκονται φίλοι και συγγενείς των συμπαικτών μου. Δίπλα ακριβώς από την σκηνή είναι τοποθετημένα μερικά τραπέζια στα οποία κάθονται τα υπόλοιπα παιδιά του συλλόγου του οποίου διοργανώνει την αποψινή συναυλία, μαζί με τον δεύτερο δάσκαλο μουσικής.
Δεν ξέρω ποιον θέλω να βρω καθώς το βλέμμα μου διασχίζει τον χώρο σπιθαμή προς σπιθαμή, όμως κάτι μέσα μου μού λέει πως υπάρχει κάποιος εδώ μέσα. Και τότε σε βλέπω. Στέκεσαι εκεί, σε μια γωνία στο βάθος του μαγαζιού, στερεώνεις το βάρος σου σε μια κολώνα, ενώ τα χέρια σου είναι σταυρωμένα κάτω από το στήθος σου. Φαντάζεις αψεγάδιαστος με το πανέμορφο χαμόγελο σου και τα μισάνοιχτα γαλανά σου μάτια. Δεν μπορώ να καταλάβω αν κοιτάς εμένα ή κάποιον από τους συμπαίκτες μου. Όμως σίγουρα κοιτάς προς την σκηνή.
Είσαι πολύ όμορφος. Καθώς χαζεύω την όμορφη παρουσία σου, που ομορφαίνει μαζί και τον χώρο γύρω μας, παίζοντας ταυτόχρονα τις συγχορδίες της μπαλάντας, γυρίζεις στον κοντινό σου φίλο, θαρρώ, ο οποίος κάτι σου ψιθυρίζει στο αυτί κι εσύ αμέσως χαμογελάς, ξαναγυρίζοντας το βλέμμα σου προς την σκηνή.
Και τότε νομίζω πως η γη χάνεται κάτω από τα πόδια μου, σαν να είναι εκατομμύρια κόκκοι άμμου. Τότε, που τα μάτια σου συναντούν τα δικά μου, τόσο έντονα, που αναγκάζομαι να πάρω την ματιά μου από εσένα σου και να κοιτάξω την κιθάρα μου, φοβούμενη πως θα κάνω κάποιο λάθος και θα πάρω στον λαιμό μου και τους υπολοίπους.
Τελειώνουμε και αυτό το τραγούδι και σε βλέπω να χειροκροτείς χαμογελώντας και έπειτα κοιτάζω τους φίλους μου που φαίνεται να φωνάζουν το όνομα μου περήφανοι και χαμογελώ. Βγάζω την ζώνη μου από την κιθάρα, αφήνοντας την ίδια στην βάση της, και κατεβαίνω από την σκηνή. Αφού ανταλλάζουμε συγχαρητήρια με τα αγόρια που με συνόδευαν στα προηγούμενα τραγούδια, κατευθύνομαι προς τους φίλους μου, με αφορμή το διάλειμμα που ακολουθεί.
Φτάνοντας στο τραπέζι τους, πέφτουν όλοι πάνω μου δίνοντας μου συγχαρητήρια και όταν τους ευχαριστώ όλους ξεχωριστά, γυρίζω χαμογελώντας προς το μέρος σου. Όμως το χαμόγελο μου σβήνεται όταν συνειδητοποιώ πως δεν είσαι πλέον εκεί. Νιώθω ένα περίεργο και πρωτόγνωρο συναίσθημα απογοήτευσης και θλίψης ταυτοχρόνως, μα αποφασίζω να μην το δείξω στους φίλους μου και την ομάδα μου για να μην τους χαλάσω την ωραία διάθεση τους.
Το διάλειμμα τελειώνει και επιστρέφω στα τραπέζια που είναι ειδικά κρατημένα για την ομάδα, ώστε να συντονιστούμε και πάλι και να συνεχίσουμε το πρόγραμμα μας.



Από εκείνο το βράδυ δεν σε ξαναείδα. Εξαφανίστηκες, έτσι απλά, σαν πεφταστέρι στον νυχτερινό ουρανό. Ήθελα να σου μιλήσω, να σε γνωρίσω, όμως ποτέ δεν μου έδωσες αυτήν την ευκαιρία.
                                                                                                                    ΠΟΛΥΜΝΙΑ ΚΟΡΚΑ
                                                                                       

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου