ΠΑΝΟΠΛΙΑ

Τη νύχτα οι σκιές παίρνουν υπόσταση

άυλη μορφή ζητά πνοή σε κάποια όαση.

Η σάρκα μου χρόνια τον θάνατο αναμένει

σημαίνει δώδεκα ξανά, μα ο χτύπος επιμένει.

Τουλάχιστον δεν με ενοχλούν του κόσμου ήχοι.

Τέτοια ώρα μόνο οι νεκροί γυρνούνε μες στο σπίτι

κι αυτός ο θόρυβος, το μέταλλο που τρίζει

περνά ο αέρας και σιγά, ψυχρά σφυρίζει.

Ένα κερί κρατά ακόμα φως, παίζει στον τοίχο,

τρίζει απ’ τον άνεμο σαν να μου ψέλλει αυτόν τον στίχο

κι απόψε που ’ν’ πανσέληνος ίσως να τύχω

να δω αυτό που λεν πιο φοβερό από κάθε ήχο.

Νύχτες πολλές, όμοιες με αυτές, το περιμένω,

όχι αυτό που ζωντανεύει η πανοπλία

μα μια απάντηση μονάχα της γυρεύω

να πει ποιος κρύβεται με τόση αμηχανία.

                                                              Κωνσταντίνα Καραμπή