Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ

Η δική μου Μπουμπουλίνα στέκει πάνω στο λόφο

Κι εκεί δίνει ιερό όρκο

Να διώξει αυτούς που μας κάθισαν στον κόρφο

Και να βγάλει την Ελλάδα από τον βούρκο.

Η δική μου Μπουμπουλίνα θα σταθεί σαν βράχος

Όταν το παιδί της θα λαβώσουν

Και θα πολεμήσει με πάθος

Αυτούς που θέλουν να την σκοτώσουν.

Η δική μου Μπουμπουλίνα θα χαράξει το έμβλημά της

Στην πιο ένδοξη εκκλησιά

Και θα αφήσει με το αίμα της

Στην ιστορία μια ηρωική χαρακιά.

«Πάντα πιο μακριά, πάντα πιο δυνατά…» το έμβλημά σου. Κι έτσι έκανες… έτσι πορευόσουν…

            Πάντα πιο μακριά από τις γυναίκες της εποχής σου. Πάντα πιο δυνατά έστεκες μπροστά στον εχθρό. Και στιγμή δεν κάθισες να κλάψεις το παιδί σου...

            Όσο πιο μακριά από το νησί σου, τόσο πιο δυνατά ζούσες την κάθε στιγμή σου…

            Πάντα πιο μακριά από τον φόβο και τη μοναξιά. Πάντα πιο δυνατά μπροστά στον έρωτα και στα ηρωικά σπαθιά…

            Και πως θα 'θελα να βρεθώ δίπλα σου στη μάχη. Και πως θα 'θελα το βλέμμα σου να συναντήσει το δικό μου. Για να αποτυπωθούν τα μάτια σου στα δικά μου…

            Και ύστερα να γυρίσω στο σήμερα και να πολεμήσω γενναία σαν εσένα. Γιατί είπαν πως οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες. Κι εγώ λέω πως οι ηρωίδες πολεμούν σαν την Μπουμπουλίνα… σαν τη δική μου Μπουμπουλίνα…

                                                                                              Ελπίδα