Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2015

ΣΑΝ ΞΕΝΟΣ


       Σαν ξένος να περπατάς. Ξένος για όλους. Ξένος για σένα. Να ψάχνεις τον εαυτό σου σε ένα πλήθος αγνώστων. Να ζητάς ένα χαμόγελο που λείπει από το πρόσωπό σου. Να χάνεις κάθε ελπίδα μες στο πυκνό σκοτάδι. Να είσαι μόνος ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους. Για σένα είναι μονάχα κάποιοι άγνωστοι που πρέπει να γίνουν γνωστοί σου. Και δεν μπορείς να τους εντάξεις στη ζωή σου, γιατί είχες συνηθίσει στην παρουσία κάποιων άλλων που τώρα πια πρέπει να ξεχάσεις και να συνηθίσεις στην απουσία τους. Πρέπει να ξεχάσεις. Να ξεχάσεις ποιος ήσουν και να μάθεις ποιος είσαι. Πρέπει να τους ξεχάσεις. Να ξεχάσεις ποιοι ήταν εκείνοι που γέμιζαν την κάθε σου μέρα. Σταμάτα να κυκλοφορείς στους δρόμους αυτού του νέου τόπου σαν νεκρό σώμα. Πρέπει να αναστηθείς, να ζήσεις τη ζωή που σου έχει μείνει, να ανασάνεις. Μάθε να ανασαίνεις το οξυγόνο της καρδιάς σου και να μην ζεις απ' την ανάσα των άλλων. Μάθε να στέκεσαι στα πόδια σου. Γιατί, αν μια μέρα αυτός στον οποίο στηρίζεσαι πέσει, θα πέσεις κι εσύ και δεν θα έχεις τη δύναμη να σηκωθείς. Θα βρεις τη δύναμη να σηκωθείς όρθιος. Θα την βρεις σε ό,τι σε πληγώνει, σε ό,τι σε κουράζει, σε ό,τι σε δηλητηριάζει, αλλά δεν σε σκοτώνει. Μη σε νοιάζει αν θα πεθάνεις. Να σε νοιάζει αν θα πεθάνεις χωρίς να έχεις ζήσει.
            Κανείς δεν μπορεί να κοιτάξει κατάματα τον ήλιο. Μόνο τα μικρά παιδιά μπορούν, γιατί μόνο αυτά έχουν στα μάτια τους τον ήλιο, την αγνότητα, την απόλυτη άγνοια και αθωότητα και από αυτά τα μάτια στάζει το μέλι της μακροζωίας και της ευτυχίας που όλοι οι άνθρωποι αναζητούν και γι' αυτό κυνηγούν τα παιδιά, για να κλέψουν το πολυπόθητο μέλι. Και τα παιδιά μεγαλώνουν. Γίνονται... ώριμοι άνθρωποι. Τι άνθρωποι; Μισώ τους ανθρώπους όχι γι' αυτό που είναι άλλα γι' αυτό που φαίνονται. Γιατί όλοι μέσα μας είμαστε παιδιά. Γιατί όλοι θέλουμε να ζήσουμε μια ζωή μελιστάλακτη, αλλά μας έχουν κλέψει το μέλι.
            Να μη λες ποτέ στον άλλον: «Σε μισώ» ή «Δεν σ' αγαπάω». Να λες: «Δεν έχω τη δύναμή να σε αγαπήσω» ή «Η αγάπη μου δεν σου αξίζει». Να μη φοβάσαι να πεις αυτό που σκέφτεσαι όταν πρώτα έχεις σκεφτεί πώς θα νιώσει ο άλλος. Γίνε ο Οδυσσέας, αλλά μην πας στην Ιθάκη σου, αν δεν περάσεις από την Κίρκη και τις Σειρήνες. Αν βγάλεις εις πέρας αυτές τις δοκιμασίες, να ξέρεις πως η Ιθάκη σου δεν είναι απλά κοντά σου, είναι μπροστά στα μάτια σου. Κι όταν πατήσεις σε αυτήν, μην ξεχάσεις να φιλήσεις το ιερό για σένα χώμα. Κι αν αυτό το χώμα δεν είναι πια για σένα ιερό, αν αυτό το χώμα έχει πάψει να σημαίνει κάτι για σένα, τότε είσαι σε λάθος μέρος. Η Ιθάκη σου είναι μακριά. Όσο οικείο και να σου είναι αυτό το μέρος, θυμήσου πως είναι η χώρα τον Λωτοφάγων και πως πρέπει να φύγεις από εκεί το συντομότερο δυνατό. Μην αφεθείς στην ουτοπική απόλαυση του λωτού, γιατί μια μέρα αυτή η απόλαυση θα χαθεί και μαζί με αυτήν θα χαθείς κι εσύ. Και θα ψάχνεις για αυτό το παραπλανητικό φρούτο και δεν θα το βρίσκεις. Και θα αφήνεσαι σε άλλες απολαύσεις, σε άλλες ηδονές, οι οποίες θα σε αδειάζουν και θα χαράζουν πληγές μέσα στο άδυτο της καρδιάς σου. Μέχρι που η καρδιά σου θα σαπίσει και γιατρειά δεν θα υπάρχει. Μην της κάνεις αυτό το κακό. Μην την καταστρέψεις.
      Κρατά το κεφάλι σου ψηλά. Δείξε σε όλους τι αξίζεις κι αν δεν σου το δώσουν, μη στενοχωρηθείς. Απλά η δική τους αξία δεν φτάνει τη δική σου. Θα βρεθούν άνθρωποι που δεν θα αξίζουν να σε έχουν, άνθρωποι που δεν θα αξίζεις να τους έχεις, και άνθρωποι που θα αξίζει να δώσεις τα πάντα γι' αυτούς, γιατί κι εκείνοι θα δίνουν τα πάντα για σένα...

                                                                                                    Ελπίδα         

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου