ΠΑΝΩΡΙΑ ΦΥΛΑΚΗ

                                                  

Στο τόπο μου, τα αρχαία μάρμαρα στέκονται αγέρωχα
κάτω από τον διάφανο ελεύθερο ουρανό
σιγοψιθυρίζουν τα απόκρυφα νοήματα της ζωής
και τα απάνεμα βράδια το φως του ματωμένου φεγγαριού
ακόμα μεγαλύτερη στίλβη τους προσδίδει

Στο τόπο μου, το ολοκάθαρο γαλανό ενώνει τους απέραντους ορίζοντες,
ο υπόκωφος ήχος των ενάλιων φλοίσβων αντηχεί γαλήνια
κι οι χρυσαφένιες αμμουδιές σωστό στολίδι κάτω από τον καυτό ήλιο
ενώ γαλανόλευκοι κύβοι, όπου ντόμπρες ψυχές ασήμαντων ηρώων κατοικούν,
ορθώνονται μεγαλόπρεπα πάνω από τα δαντελωτά ακρογιάλια

Στο τόπο μου, σα ξεπροβάλλει δειλά το ηλιοβασίλεμα
ο ουράνιος θόλος τυλίγεται σε φλόγες αδάμαστες και προκλητικές
και τα κορμιά σκοπίμως σεργιανίζουν άσκοπα
κάτω από τα κοκκινόχρυσα αντιφεγγίσματα

που η αίγλη τους μεθοδεύει ενάντια στη μελαγχολία

Στο τόπο μου, οι άνθρωποι αντί για καρδιά
έχουν ένα κάρβουνο που σιγοκαίει
και σβήνει μόνο όταν η γητεύτρα Μοίρα κόψει τη δαιδαλώδη κλωστή
αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν να ζουν, να πονάνε, ν' αγαπάνε, όχι όμως να λυγίζουν
σα να τους αποκάλυψε η πλάση τα αρχέγονα μυστικά της

Στο τόπου μου όμως πια τα δειλινά σκοτεινιάσανε

και ο ήλιος έχασε τη πρωτύτερη μαρμαρυγή του
και οι αξίες αποτραβήχτηκαν σε άγνωστα μονοπάτια
προσπαθώντας να διαφυλάξουν τη λευκή κι ολόδροση αγνότητά τους
από τη βαθιά ριζωμένη διαφθορά

Στο τόπο μου πλέον οι άνθρωποι γίνανε μίζεροι
και τα άλλοτε γεμάτα θάλπος μάτια τους συννέφιασαν,
έγιναν ασυνείδητοι δολοφόνοι της πραγματικής ολβιότητας
και νωχελικές μαριονέτες ανθρωπόμορφων θεριών,
απέμειναν να στέλνουν ανέλπιδες ευχές στον έναστρο θάμβο αναζητώντας λύτρωση

Ελένη Γιαννακοπούλου