ΦΕΓΓΑΡΟΓΝΕΜΑΤΑ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ

Ήτανε δυο σκιές.

Η μια φιγούρα στο παράθυρο,

να τρέχουνε τα μάτια της της θύμησης στιγμές.

Έκλαιγε η μορφή και μοιρολόγια έλεγε

που έχασε άνθρωπο δικό της.

Κι ο ίσκιος στο κατάστρωμα να ψάχνει στις σταλιές

να πεταχτούν γοργόνες των κυμάτων

και με τα φύκια μπροστά του να σταθούν

να πάρουν κάθε δάκρυ απ` τη ματιά του.

Πόσο μακριά οι δυο σκιές απόψε!

Μια στο νερό, μια στη στεριά.

Δεν έχουν τίποτα κοινό πέρα από έναν ουρανό σκοτεινιασμένο

με ένα φεγγάρι που απέμεινε μισό.

Μα τι να κάνει η καρδιά; Μονάχα κλαίει.

Μα τι να κάνει ο ουρανός; Μόνο θρηνεί.

Μα το φεγγάρι από ψηλά που τους προσέχει,

αν και μισό, κινείται μαγικά τη νύχτα αυτή.

Μια σκάλα φτιάχνει από ανθούς να του τη δώσει,

στρώνει το φως του χίλιους δρόμους να διαβεί,

να πάει ο ίσκιος τη μορφή να κατεβάσει

μην την αφήσει να γεράσει μοναχή

Μπαίνουν οι δυο τους μες στη βάρκα να χορέψουν

και ταξιδεύουν στα χαλιά του ουρανού,

ωσότου η χρυσόσκονη τελειώσει

και μες στον κόσμο των θνητών ξαναβρεθούν

Όμως ποτέ τους δεν ξεχνούν πως αγαπιούνται,

έχουν μαζί τους το φεγγάρι πάντα εκεί.

Μένει χρόνια στον μανδύα του ουρανού καρφιτσωμένο

να τους γνέφει κάθε νύχτα σαν κι αυτή .

                                                  Κωνσταντίνα Καραμπή