ΜΙΑ ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

    ‘’Μην κρίνεις ποτέ ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του’’ είχε πει ο George Elliot (Τζορτζ Ελιοτ) στο σύγγραμμά του ‘’Ο μύλος στο νήμα’’. Κάποτε αυτό το μυθιστόρημα μου ήταν πλήρως αδιάφορο, όμως χρόνια μετά, κάθε φορά που το διαβάζω αυτή η φράση δεν παύει ποτέ να με γοητεύει, ούτε να μου υπενθυμίζει πως δε θα πρέπει να κρίνω τους άλλους ενώ δεν γνωρίζω τίποτα γι’ αυτούς.

     Για να είμαι ειλικρινής δε θα έλεγα πως είμαι ένα από εκείνα τα άτομα που τους αρέσει να ασκούν κριτική στους άλλους ή είναι προκατειλημμένα. Παρόλα αυτά, θυμάμαι έντονα την ημέρα όπου η κρίση μου θα με πρόδιδε ολοκληρωτικά και θα μου υποδείκνυε ότι έκανα ένα λάθος το οποίο θα μετανιώνω χρόνια μετά.

     Ήταν Ιούλιος του 2007 όταν αντίκρισα για πρώτη φορά την αλήθεια κατάματα, όταν συνάντησα τον άνθρωπο που μου άλλαξε για πάντα τη ζωή. Στην πραγματικότητα όμως αυτό τον άνθρωπο τον είχα δει ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν. Εργαζόταν στα φανάρια στο κέντρο της  πόλης και σε μένα φαινόταν ύπουλος και μυστήριος. Άτομα που μένουν στο δρόμο και ζουν κάτω από τέτοιες συνθήκες είναι οι περισσότεροι παραβάτες του νόμου συνεπώς κακές επιρροές για την κοινωνία σκέφτηκα. Τον έβλεπα σχεδόν καθημερινά ενώ ήμουν με τους φίλους μου και δεν παραλείπαμε ποτέ να γελάσουμε μαζί του και να τον κοροϊδέψουμε. Συχνά κάναμε φάρσες εναντίον του, ενώ τον ταπεινώναμε με διάφορους τρόπους για να περάσουμε καλά. Το γεγονός ότι δεν είχε αντιδράσει ποτέ σε ό,τι του κάναμε, με έβαζε σε σκέψεις ότι ίσως μας έβλαπτε αργότερα με κάποιον τρόπο. Πολύ γρήγορα θα καταλάβαινα όμως πόσο λάθος έκανα.

    Για αρκετό καιρό δεν τον είχα συναντήσει καθόλου. Στην αρχή υπέθεσα πως έφυγε από την πόλη, όμως ξαφνιάστηκα όταν τον είδα στο νοσοκομείο εκείνη την βροχερή καλοκαιρινή βραδιά. Εκεί στεκόταν σε μια γωνιά δειλά – δειλά και μου χαμογέλασε. Αμέσως τον αγνόησα και του γύρισα την πλάτη ενοχλημένη. Θα με ρεζιλέψει είπα μέσα μου. Άλλωστε εκείνη η μέρα ήταν πολύ σημαντική και ιδιαίτερη για ‘μένα για να ασχοληθώ μαζί του. Λίγα λεπτά αργότερα επιτέλους είδα το γιατρό να βγαίνει και να καλεί εμένα και τους γονείς στο γραφείο του. ‘’Να περάσεις και εσύ μαζί’’ είπε κοιτάζοντας τον. ‘’Γιατί να μπει κι αυτός μαζί μας τώρα?’’ αναρωτήθηκα μουτρωμένη. ‘’Καθίστε λοιπόν’’ μας είπε ο γιατρός  μπαίνοντας στο γραφείο του. ‘’Από εδώ’’ είπε ’’θα ήθελα να σας γνωρίσω τον Παναγιώτη. Είναι ο δότης του νεφρού για σένα Μυρτώ’’. Για μερικά δευτερόλεπτα δεν είχα συνειδητοποιήσει τα λόγια του ή για να το θέσω καλύτερα δεν ήθελα να το κάνω. Πώς θα μπορούσε ο άνθρωπος στον οποίο έχω φέρει τόσες δυσκολίες να είναι ο ίδιος άνθρωπος που μου χάρισε μια δεύτερη ευκαιρία για ζωή? Γιατί να το κάνει? Είχε ήδη πολλά προβλήματα, για ποιο λόγο να προσθέσει κι ένα ακόμη? Τότε ήταν που κατάλαβα πως απολύτως τίποτα στη ζωή δεν είναι όπως φαίνεται ή έτσι όπως οι άλλοι θέλουν να φαίνεται. Αντιλήφθηκα πως αυτός ο άνθρωπος απέναντι μου όχι μόνο δεν είναι κακός, αλλά είναι πολύ ανώτερος και σπουδαιότερος από εμένα. Ο άνθρωπος που κάποτε λόγιαζε αμείλικτος και βάναυσος στα μάτια μου, έγινε πια ο σωτήρας και η μόνη μου ελπίδα για να κρατηθώ ζωντανή.

    Χρόνια μετά, συνειδητοποιημένη πια, νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη που βρέθηκε ο Παναγιώτης στη ζωή μου και με έσωσε από ένα μακροχρόνιο εφιάλτη. Από εκείνη την ημέρα δε θυμάμαι στιγμή που να μην τον ευχαριστώ για ό,τι έκανε τότε και κάθε φορά που τον βλέπω αισθάνομαι όλο και πιο τυχερή που μπορώ να τον αποκαλώ φίλο μου. Έχω πλέον πάψει να κρίνω τους ανθρώπους πριν ακούσω τη δική τους ιστορία. Τώρα πια είμαι πεπεισμένη πως ό,τι είναι γραφτό να γίνει θα γίνει και πως τις περισσότερες φορές άνθρωποι εισέρχονται ξαφνικά στη ζωή μας για να την αλλάξουν, μα πάνω από όλα για να μας αλλάξουν προς το καλύτερο.

                                                                             Βιβιάνα Μπασιανιώτη