‘’ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ’’

 Ξυπνά το πρωί σε μια ξένη γη.

 Δεν ξέρει πού βρίσκεται, ούτε τι κάνει.

 Προσπαθεί πολύ σκληρά να θυμηθεί .

 ‘Όμως στο τέλος λυγίζει, τα χάνει.

Κοιτάει γύρω του και βλέπει παιδιά.

Είναι κι αυτά όλα θύματα του πολέμου.

Το μόνο που νιώθει είναι μοναξιά.

Είναι κι αυτός ένα παιδί του πολέμου.

Θυμάται όταν στρατιώτες μπήκαν στην πατρίδα.

Είναι μια εικόνα που δε μπορεί να σβηστεί.

Σκότωσαν ολόκληρη την οικογένειά του

και τώρα πια είναι ολομόναχος στη γη.

Στο μυαλό του ακόμα ηχούν οι φωνές των ανθρώπων

που έπεφταν αβοήθητα στο έδαφος νεκροί .

Τις ακούει ακόμα και καταλαβαίνει

πόσο άδικη και σκληρή μπορεί να γίνει η ζωή.

Σε μια γωνιά στέκεται η μητέρα του.

Μπορεί να λείπει, όμως στο μυαλό του πάντα κατοικεί.

Κάποιες φορές φοβάται, θέλει να την αγκαλιάσει,

όμως μέσα του ξέρει πως εκείνη δε θα είναι εκεί.

Όταν ο ήλιος δύει πάλι,

θυμάται μια πόλη βεβηλωμένη και αδειανή.

Το σπίτι του τυλίχθηκε μέσα στις φλόγες.

Τώρα πια η ζωή του κατεστραμμένη και σκοτεινή.

Μόλις πια εμφανιστεί το φεγγάρι,

μπορεί να κλείσει τα μάτια του και να ξεχαστεί.

Η μόνη στιγμή της ημέρας

που δραπετεύει από τις σκέψεις του και ηρεμεί.

                                                    Βιβιάνα Μπασιανιώτη