Μια φωτογραφία σου
ήταν κρεμασμένο στολίδι της
ψυχής μου,
μα είχε αγκάθια και
σκίστηκες.
Φύσηξε ο αέρας και σε έριξε
πάνω τους.
Κόπηκε και η χρυσή κλωστή της
αγάπης και πέταξες.
Για δες όμως πώς τα φέρνει ο
χρόνος!
Ο ίδιος αέρας που σε πήρε,
σε έριξε πάλι με τα ξεραμένα
φύλλα στην πόρτα μου.
Και κάτι μέσα στο φθινόπωρο
φέρνει τον ήλιο της άνοιξης.
Θα ’ναι αυτό το θαύμα που γίνεται
τα βράδια
σαν κοιτάζω την φωτογραφία
σου,
που άγγελοι σε φέρνουν αέρινη
μες στο δωμάτιο
από το οποίο άλλοτε δεν
έφευγες ποτέ.
Κωνσταντίνα Καραμπή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου