. Προφητεία

Κάτω απ’ τα λιόδεντρα με τα γερμένα φύλλα,

που ιδρώνανε στου κόκκινου ήλιου τη μορφή,

μαζί με τους εργάτες που πίνανε κρασί δίπλα σε πέτρινη πηγή

φυτρώσαν τα παιδιά στο χώμα.

Έτσι γεννήθηκαν.

Στο χορό της Ήρας με τη Θεοδώρα και τον Καλλικράτη,

σε εκείνη την ιστορική μουσική, μάθανε να χορεύουνε με βήματα ασώματα,

πριν κάνουν όνειρα λευκά για μαύρο μέλλον.

Έτσι μεγάλωναν.

Μα στον απόσκιο του μνήματος μιας χώρας

σ’ εκείνο που βαρά ο ήλιος και γυαλίζει το μάρμαρο,

τα δέντρα γενήκανε ξερά

και έμεινε στάχτη απ’ τη φωτιά που τα περπάτησε.

Και τα παιδιά μάθανε βήματα αλλιώτικα,

εκείνα που ταιριάζανε στη σάλπιγγα που ηχούσε

και τα όνειρα που δεν προλάβανε να ανθίσουν

σκεπάστηκαν απ’ την πλάκα του ίδιου μνήματος.

Με τα κορμιά βουτηγμένα σε μοίρα αιώνια ένδοξα κοιμηθήκανε.

Κι ας ήτανε παιδιά, εκείνα θυσιάστηκαν για την πατρίδα!

Έτσι πέθαναν.

Κάτω απ’ τα λιόδεντρα με τα γερμένα φύλλα,

που ιδρώνανε στου κόκκινου ήλιου τη μορφή,

μαζί με τους εργάτες που πίνανε κρασί δίπλα σε πέτρινη πηγή

φυτρώσαν τα παιδιά στο χώμα.

Έτσι γεννήθηκαν.

Στο χορό της Ήρας με τη Θεοδώρα και τον Καλλικράτη,

σε εκείνη την ιστορική μουσική, μάθανε να χορεύουνε με βήματα ασώματα,

πριν κάνουν όνειρα λευκά για μαύρο μέλλον.

Έτσι μεγάλωναν.

Μα στον απόσκιο του μνήματος μιας χώρας

σ’ εκείνο που βαρά ο ήλιος και γυαλίζει το μάρμαρο,

τα δέντρα γενήκανε ξερά

και έμεινε στάχτη απ’ τη φωτιά που τα περπάτησε.

Και τα παιδιά μάθανε βήματα αλλιώτικα,

εκείνα που ταιριάζανε στη σάλπιγγα που ηχούσε

και τα όνειρα που δεν προλάβανε να ανθίσουν

σκεπάστηκαν απ’ την πλάκα του ίδιου μνήματος.

Με τα κορμιά βουτηγμένα σε μοίρα αιώνια ένδοξα κοιμηθήκανε.

Κι ας ήτανε παιδιά, εκείνα θυσιάστηκαν για την πατρίδα!

Έτσι πέθαναν.

                                                                       Κωνσταντίνα Καραμπή