Μαρία Ζησοπούλου Για έναν φίλο που κοιμάται πια στη γειτονιά των αγγέλων

                                                        

Νύχτα ξημέρωμα

έρημος ο δρόμος

φώτα που σιγολάμπουν

σκοτάδι δεξιά αριστερά

μα εσύ εκεί.

Βλέμμα θολό

καρδιά που χτυπάει δυνατά

μυαλό γεμάτο σκέψεις

χέρια που παλεύουν να κρατήσουν το τιμόνι.

 

Νύχτα ξημέρωμα

δρόμος νωπός

γυαλιά σκορπισμένα

ένα σώμα ξαπλωμένο

μάτια κλειστά

καρδιά σταματημένη

και μια ψυχή που θέλει να μείνει.

Εσύ

την ελευθέρωσες για ταξίδι μακρινό

αιώνια γαλήνιο

 Εις το επανιδείν…