Αν δεν προσπαθούμε ο κόσμος δεν αλλάζει

                 Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν ένα ντροπαλό και συνεσταλμένο παιδί. Ουσιαστικά μεγάλωσα χωρίς αδέρφια, αφού ο αδερφός μου είναι έξι ετών. Έπαιζα μόνος μου και θα έλεγα ότι ο καλύτερος φίλος μου ήταν ο εαυτός μου.

Στο σχολείο συνήθιζα να κάθομαι μόνος μου. Δεν είμαι σίγουρος αν αυτό γινόταν, επειδή το ήθελα, επειδή δεν με προσέγγιζε κανείς ή και τα δύο μαζί. Όταν πήγα στην τρίτη Γυμνασίου είδα ένα θρανίο με μία καρέκλα και ήταν σαν να μου έλεγε <<Εδώ θα είναι η θέση σου>> χωρίς να κάθεται δίπλα άλλος.

Ξαφνικά η πόρτα χτύπησε και εμφανίστηκε ο Μιχάλης. Είχε έρθει στο σχολείο με μετεγγραφή από την Αθήνα. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή για αυτόν για να καθίσει παρά δίπλα σε εμένα. Δεν θα ξεχάσω τις στιγμές μέχρι να έρθει να καθίσει δίπλα μου.

Η τάξη του έκανε ένα πολύ <<ευγενικό>> καλωσόρισμα. Γελούσαν όλοι δυνατά, αγόρια και κορίτσια. Άκουγα τον ένα συμμαθητή μου να λέει << Μην κάτσει μαζί μου ο χοντρός, δεν θα παίρνω ανάσα>>. Ο άλλος έλεγε << Βλέπω να βάζω λουκέτο για το τοστ που παίρνω>>. Τα κορίτσια δεν έμεναν πίσω << Έλα σου βρήκα γαμπρό>> είπε η μία στην άλλη. << Είναι φέτες μην σου πω φρατζόλες ολόκληρες>> απαντούσε η άλλη. Ο ένας συναγωνιζόταν τον άλλον ποιος θα πει το καλύτερο, το καλύτερο(;) αστείο.

Όπως καταλαβαίνει κανείς ο Μιχάλης ήταν παχύσαρκος και από την πρώτη μέρα, από την πρώτη ώρα συνειδητοποίησα τόσο εγώ όσο και εκείνος τι θα τραβήξει.

Κάθε μέρα ήταν ένα βασανιστήριο για αυτόν. Οι συμμαθητές είχαν βρει τον αδύναμο κρίκο. Έψαχναν αφορμή να ταιριάξουν καθετί που ακουγόταν για να κάνουν ένα πείραγμα στον Μιχάλη. Ειδικά η ώρα της γυμναστικής ήταν η χειρότερη για αυτόν. Κανείς δεν τον ήθελε στην ομάδα του ενώ τα κορίτσια που έπαιζαν βόλεϊ έλεγαν ότι όποια χάσει θα παντρευτεί τον Μιχάλη. Κάποιες φορές προσποιήθηκε ότι ήταν άρρωστος και δεν ήθελε να κάνει γυμναστική. Είμαι σίγουρος πως αυτό δεν ήταν αλήθεια. Να γλιτώσει το μαρτύριο ήθελε, έστω και για μία ώρα μόνο.

Το μαρτύριο όμως για τον Μιχάλη δεν τελείωνε στο σχολείο. Τα ίδια περνούσε και στα αγγλικά, τα ίδια και όταν μαζευόμασταν στην καφετέρια της πλατείας. Αρκετές φορές έφευγε μην αντέχοντας το πείραγμα, προσποιούμενος ότι είχε διάβασμα. Ούτε και σπίτι του όμως ησύχαζε, αφού τα πειράγματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έδιναν και έπαιρναν. Μέχρι που ο Μιχάλης δεν άντεξε και κατέβασε τις προσωπικές του σελίδες.

Παρατηρούσα όλα αυτά που συνέβαιναν για μήνες. Αν και καθόμασταν μαζί λίγες κουβέντες ανταλλάσσαμε. Απ΄ τη μια ο ντροπαλός μου χαρακτήρας, από την άλλη ο φόβος μου μην γίνω εγώ στόχος του bullying με έκανε να σιωπώ. Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές τον σκεφτόμουν και ερχόμουν στη θέση του. Δεν είχα το θάρρος όμως να του μιλήσω, ούτε να μιλήσω στους άλλους.

Μια μέρα ωστόσο είπα στον Νίκο που είχα περισσότερη οικειότητα

-Ρε φίλε, νομίζω έχει παρατραβήξει αυτό με τον Μιχάλη

-Έλα ρε, καλά έχουμε βρει να γελάμε κάθε μέρα. Εξάλλου δεν λέει τίποτα, άρα δεν τον πειράζει.

Εγώ όμως ήξερα πόσο πολύ εκείνος πληγωνόταν. Μια φορά τον είδα να βουρκώνει όταν του έκανε πλάκα η Χριστίνα. Φρόντισε γρήγορα να σκουπίσει το δάκρυ του αλλά εγώ το είδα. Και πολλές άλλες φορές έκλαψε η ψυχή του αλλά εμείς δεν το είδαμε. Οι άλλοι γελούσαν και εγώ σιωπούσα.

Όσο περνούσε ο καιρός όμως, τόσο περισσότερο με απασχολούσε αυτό το θέμα. Το είπα στους γονείς μου και τους ρώτησα τι να κάνω. Τους είπα ότι ήθελα να κάνω κάτι να αλλάξει αυτό. Ο πατέρας μου είπε:

-Κρίμα το παιδάκι, αλλά εσύ θα βγάλεις το φίδι από την τρύπα; Εσύ δεν τον πειράζεις άρα είσαι εντάξει.

Δεν ένιωθα όμως καλά. Σκέφτηκα ότι έπρεπε να κάνω κάτι. Αυτό που σκέφτηκα, λοιπόν, ήταν να πάω να βρω τον καθηγητή μας ,τον κύριο Κώστα. Πίστευα ότι ήταν ο μόνος που θα βοηθούσε. Δεν είχε καταλάβει τίποτα, γιατί ήταν αυστηρός και στο μάθημα. ήταν όλα τα παιδιά <<Παναγίες>>. Τα μαθήματά του ήταν τα αγαπημένα του Μιχάλη, ίσως γιατί κανένας δεν τολμούσε να τον ενοχλήσει κατά τη διάρκειά τους.

Είπα στον καθηγητή όλα όσα είχαν συμβεί. Με κοιτούσε πολύ προσεκτικά και μου έκανε κάποιες διευκρινιστικές ερωτήσεις σχετικά με το αν έχω μιλήσει με τον Μιχάλη ή άλλους συμμαθητές μου για αυτό το θέμα. Περίμενα ότι θα μου έλεγε ότι θα αναλάβει δράση. Δεν μου είπε όμως κάτι τέτοιο. Το μόνο που μου είπε ήταν: <<Θα πρέπει να αισθάνεσαι περήφανος για αυτό που μόλις έκανες. Αν δεν προσπαθούμε ο κόσμος δεν αλλάζει>>

Την επόμενη μέρα είχαμε μάθημα μαζί του. Εξέτασε τον Βασίλη ο οποίος δεν απάντησε και πολύ καλά και ο καθηγητής τον πείραξε λέγοντάς του << Πού να βρεις χρόνο όλη μέρα με το playstation; Τουλάχιστον πέρασες καμία πίστα;>> Η τάξη γελούσε και ο Βασίλης δεν ήταν συνηθισμένος να γελούν μαζί του. <<Τι έγινε; Δεν σου αρέσει που γελάνε μαζί σου;>>  Είπε ο καθηγητής και ο Βασίλης κοκκίνισε.

Στη συνέχεια ρώτησε τη Μαρία. Εκέίνη μπέρδεψε στην απάντηση της κάποια ονόματα. Ο καθηγητής σχολίασε << Πώς να μην μπερδεύεις τα ονόματα με τόσα ονόματα που πρέπει να μάθεις στο next top model; Με αυτά θα πας μπροστά;>> Η τάξη γέλασε και ο καθηγητής της είπε << Δεν πιστεύω να σε πειράζουν τα αστεία; Για να γελάσουμε τα λέω>> Και η Μαρία κοκκίνισε.

Αντίστοιχη συμπεριφορά επέδειξε σε όλους τους συμμαθητές μου. Ήταν καλός στο λέγειν και έβρισκε το κατάλληλο σημείο, για να πει ένα πείραγμα που θα κάνει όλη την τάξη να γελάσει.

Μετά από λίγες μέρες ήρθε και στο μάθημα της γυμναστικής. Παίζαμε μπάσκετ, όπως συνηθίζαμε, και αυτός πήγε με την μία ομάδα παίρνοντας μαζί τον Μιχάλη. Είχαμε ακούσει ότι ο κύριος Κώστας ήταν καλός στο μπάσκετ και έπαιζε παλιά σε ομάδα. Φρόντισε να μας το δείξει. Κάποιοι συμμαθητές μου ήταν καλοί, αλλά φρόντισε να τους φιλοδωρίσει με τάπες και να τους κάνει σχετικά πειράγματα ότι είναι λίγοι οι ποιοτικοί παίκτες. Τους αντιμετώπισε ακριβώς με τον τρόπο που αυτοί φέρονταν στον Μιχάλη. Ο Δημήτρης και ο Διονύσης είχαν μάθει να νικούν και να πειράζουν τους άλλους. Αυτή τη φορά όμως έφυγαν με σκυφτά πρόσωπα.

Όταν τελείωσε το παιχνίδι είπε του Μιχάλη: << Ήσουν το κλειδί της νίκης! Με βοηθούσες να ξεμαρκαριστώ και στο μπάσκετ κερδίζει όποιος έχει την πιο καλή τακτική. Η σωστή προσπάθεια φέρνει τη νίκη!>> Χτύπησαν τα χέρια τους, όπως οι αθλητές και έφυγε. Δεν είχα ξαναδεί τον Μιχάλη τόσο χαρούμενο. Φεύγοντας ένας από τους συμμαθητές του είπε << Την επόμενη φορά μαζί μας, να κάνεις αυτά που κάνατε με τον δάσκαλο>> Ο Μιχάλης του είπε << Εντάξει>>. Τον θαύμασα εκείνη την ώρα, γιατί κατάλαβα ότι ήθελε να δείξει ότι αξίζει.

Την επόμενη μέρα ήταν Κυριακή και, όπως κάθε Κυριακή, πήγαμε μαζί για καφέ στην πλατεία. Ο καθηγητής μας ήξερε ότι συχνάζαμε εκεί και ήρθε να μας βρει. <<Να πιω έναν καφέ μαζί σας;>> ρώτησε. Βεβαίως, του είπαμε εμείς. << Τι πάθατε εχτές στο μπάσκετ;>> ρώτησε την ομάδα των χαμένων. << Δεν πιστεύω να σας πείραξε που χάσατε>> είπε πειράζοντάς τους. Ο Γιώργος του απάντησε: << Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω μάθει να χάνω και τώρα που δέχομαι το πείραγμα με πειράζει ακόμα περισσότερο>>. << Αν δεν σου αρέσει το πείραγμα και σε κάνει ο άλλος να αισθάνεσαι κατώτερος τότε μην το κάνεις ούτε εσύ>> είπε και μας κοίταξε όλους. << Αυτό ήταν το σημερινό μάθημα>> είπε κι έφυγε.

Ο Γιάννης είπε: << Επειδή πειράζουμε τον Μιχάλη το είπε αυτό>>. << Έτσι νομίζω>> είπε ο Γεράσιμος. << Κι εγώ>> είπε ο Νίκος και << Κι εγώ>> είπε η Ελένη. Τότε κατάλαβα ότι ήταν η ώρα να μιλήσω. Είπα στους φίλους μου ότι όλο αυτό που κάνουμε είναι λάθος και σε καμία περίπτωση δεν είναι μαγκιά. << Κι εγώ το έχω σκεφττεί>> είπε η Νίκη << αλλά παρασυρόμουν από όλους τους άλλους>>. << Όλοι μας έχουμε ελαττώματα>> είπα εγώ << και ο δάσκαλος μας πειράζει εδώ και δύο εβδομάδες και κάνει την τάξη να γελάει μαζί μας, για να μας δώσει να καταλάβουμε πώς αισθάνεται ο Μιχάλης κάθε φορά που εμείς γελάμε μαζί του. Νομίζω ότι πρέπει να το σταματήσουμε όλο αυτό>>

Απ' την επόμενη μέρα τα βάσανα του Μιχάλη τελείωσαν. Κανείς δεν τον ξαναπείραξε, κανείς δεν γέλασε μαζί του. Ήταν πλέον φίλος μας και μάλιστα πολύ αγαπητός. Είχα πάρει κι εγώ το δικό μου μάθημα από τα λόγια του δασκάλου μου εκείνη την ημέρα που τον βρήκα. <<ΑΝ ΔΕΝ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ>>.

                                                                                     Άκης Παπανίκος