Ξημερώνει

Απόψε χορεύουνε τ’ αστέρια επάνω στο ποτήρι μου

Δίνουν μια και εξατμίζονται μέσα στην αντανάκλασή τους

Στην αντανάκλαση απ’ τα μάτια σου

Απόψε αγαπάμε λίγο πιο πολύ.

Κι αν ακόμα περπατήσουμε θα δούμε τον Ωρίωνα

τα βέλη του να σκίζουν τον νυχτερινό ορίζοντα

θα υψώσω το χέρι, φωνή στο πεφταστέρι

να πάρει όπως τρέχει την τελευταία μας ευχή

Μη με ξυπνάς τώρα

Ονειρεύομαι

και είναι φως όλα όσα γύρω μου σκέπασε ο θρήνος

και είναι ανθός στο χιόνι όσα σε λύπησαν

χρυσαφένια ηλιαχτίδα μέσα σε άγρια καταιγίδα

την πιάνω στα χέρια και ζωγραφίζω το χαμόγελο

κάποιου περαστικού

Κάποιο ξημέρωμα μου μίλησες με λυγμούς

για το λουλούδι σου που πέθανε

κι από τότε δεν ξανάνθισε ο κήπος της ψυχής

Σου έδειξα τότε την αυγή πίσω από μια βουνοκορφή

‘’Δεν πιστεύω πια στον θάνατο

Μονάχα στη ζωή.’’

                                                                 Λυδία Κολλιοπούλου