Η δύση μιας ανατολής

Πάρε με στη φέξη της νιότης σου.

Η μουσική της ξεχαρβαλωμένης κιθάρας μου

δεν είναι υποφερτή πια στ` αυτιά μου.

Οι χορδές μου έχουν πλέον γεράσει,

κι ας έχουν μείνει ξανθά τα μαλλιά μου

και ηχούν ξεκούρδιστα στα πουλιά

που φωλιάζουν έξω απ` το παραθύρι.

Κάποτε υπήρξαν νέες κι αυτές,

συνόδευαν τα βήματα ρυθμικά σε τανγκό

και βαλς με το αγόρι που ερωτεύτηκα.

Έφτασε εκείνος ο καιρός για μένα

που το δειλινό πονά πολύ, σαν το αμείλικτο του χαμένου χρόνου

σαν μια λωρίδα νιότης ασβεστωμένη σε γερασμένο μονοπάτι

- Να με συγχωράς για τα βαριά τα λόγια

Αθάνατη ποιητική συνήθεια-

Κι ύστερα, που να `ξερες κι εσύ καημένε,

 δε μένει τίποτα άλλο να ηχεί 

παρά μονάχα πέντε κουρασμένες νότες

ανιαρές, ανούσιες, θλιμμένες σαν εμένα

σαν εσένα σαν τη ζωή μου σαν τη ζωή σου

σαν τον Θεό μου και τον δικό σου.

Και το πιο θλιβερό στ` αλήθεια απ` όλα

είναι πως τώρα που γέρασε κι αυτή

δεν έμεινε τίποτα πιο δυνατό να φωτίζει τη ζωή μου

απ` αυτό το ξεχασμένο κεράκι στη γωνιά του δωματίου.

Μη με πάρεις καλύτερα. Άσε με να γεράσω.

                                                                                          Μυρτώ Καπώλη