Ζούσε σε ένα ορεινό
χωριό της Ελλάδας. Δεν ήταν βέβαια χωριό με όλη τη σημασία της έννοιας, είχε
υποκύψει και αυτό στην «ομορφιά» και την άνεση των τεχνολογικών καινοτομιών.
Εκείνη όμως αρνούνταν κατηγορηματικά να ακολουθήσει το νέο ρεύμα !Μόνο στο
τηλέφωνο είχε υποχωρήσει, για μια στιγμή ανάγκης!
Ήταν μια ηλικιωμένη
γυναίκα ,που ο χρόνος της είχε φερθεί ευνοητικά ,αλλά πάνω απ’όλα εκείνη δεν
είχε χάσει την αθωότητα και την αισιοδοξία της παιδικής της ηλικίας. Κάθε μέρα
έκανε τις δουλειές του σπιτιού , σκούπιζε , μαγείρευε ,έπινε καφέ με τις
υπόλοιπες γιαγιάδες, περιποιούνταν τον κήπο και το περιβόλι της , και έτσι η
μέρα της έφευγε ευχάριστα. Για ένα πράγμα μόνο παραπονιόταν !Ότι πλέον δεν της
έστελναν γράμματα! Άπειρες φορές είχε παρακαλέσει την κόρη της, που ζούσε στην
Αθήνα να της γράψει ένα γράμμα ,αλλά πάντα έπαιρνε την ίδια απότομη ,αρνητική
απάντηση:
-«Όχι μαμά !Έχουν
αλλάξει οι καιροί!»
Έτσι λοιπόν διάβαζε τα
γράμματα που έστελνε στον άντρα της, όταν εκείνος είχε φύγει για την Αμερική. Ήταν
η αγαπημένη της ασχολία !Κάθε φορά που διάβαζε τα γράμματα του, τον έβλεπε, τον
ένιωθε δίπλα της! Κάθε γράμμα ήταν ξεχωριστό! Μπορούσε από το γραφικό χαρακτήρα
και μόνο να καταλάβει την διάθεση του άντρα της! Κάθε γράμμα και μια καινούργια
γκάμα συναισθημάτων ,ένα διαφορετικό κομμάτι του εαυτού του!
-«Όχι σαν αυτά τα
απρόσωπα μηνύματα της σημερινής εποχής!» μονολογούσε
Κάθε Τετάρτη περνούσε
από το χωριό ο ταχυδρόμος. ΄Ηταν ένας όμορφος νεαρός που είχε μάθει το
επάγγελμα από τον πατέρα και τον παππού του. Ήταν πολύ συμπαθητικό και ευγενικό
παιδί, και είχε δημιουργήσει μια περίεργη φιλία μαζί του. Κάθε Τετάρτη έφερνε
τους λογαριασμούς ενώ εκείνη έψαχνε απεγνωσμένα για ένα γράμμα και μετά του
εκμυστηρευόταν τον πόνο της!
Ώσπου την μέρα των
γενεθλίων της είδε τον ταχυδρόμο να της χτυπά την πόρτα με ένα αληθινό,
ειλικρινές χαμόγελο! Μα δεν ήταν Τετάρτη, όχι ήταν Παρασκευή !Και ο ταχυδρόμος
δεν της είχε φέρει λογαριασμό ,της είχε φέρει ένα γράμμα!To άνοιξε με μεγάλη ανυπομονησία και
«χάθηκε» μέσα στις σειρές των γραμμάτων!
Γεια σου μανούλα!
Σήμερα είναι μια πολύ
ξεχωριστή ημέρα για σένα και φυσικά και για μένα. Γιορτάζουμε και οι δυο τα
γενέθλιά σου.
Αυτή τη φορά θέλω να τα
γιορτάσουμε με ένα διαφορετικό τρόπο, με τον τρόπο που εσύ θα ήθελες. Γι’αυτό
αποφάσισα να σου στείλω τις ευχές μου με ένα γράμμα, το γράμμα που τόσο πολύ
επιθυμούσες να λάβεις.
Σκέφτηκα πολύ τα λόγια
σου και διαπίστωσα πως έχεις απόλυτο δίκιο. Σήμερα οι άνθρωποι μιλούν όλο και
λιγότερο για τα συναισθήματά τους και έχουν γίνει αντικοινωνικοί και μοναχικοί.
Η ζωή συνεχίζεται ακολουθώντας το μονοπάτι της συνήθεια κι ο κόσμος γίνεται
χειρότερος βαδίζοντας πάνω σε αυτό.
Κι έρχεσαι εσύ να
αλλάξεις αυτό το βηματισμό, να διαφωνήσεις με αυτή την τυποποίηση και να
ζητήσεις μια πιο προσωπική επικοινωνία .Κι εγώ χαίρομαι που εκφράζεις αυτή την
ανάγκη σου, γιατί καταλαβαίνω πόσο ιδιαίτερη είσαι και πόσο πολύ σε χρειάζομαι
, νομίζω περισσότερο από ποτέ!
Χρόνια σου Πολλά!
Να συνεχίσεις να είσαι
όμορφη και να γεμίζεις την ζωή μου με χαρά!
Σου υπόσχομαι πως πολύ
σύντομα θα έρθω να σε δω
Σε αγαπώ πολύ!!
Η κόρη σου
Ήταν ένα γράμμα από την
κόρη της που της ευχόταν για τα γενέθλια της .Και τότε εντελώς αυθόρμητα πήρε
αγκαλιά τον νεαρό ταχυδρόμο, και ήθελε η αγκαλιά τα να χωρέσει όλους τους
ταχυδρόμους του κόσμου, γιατί εκείνη ήταν το πιο ουσιαστικό επάγγελμα!!
ΚΥΡΙΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου