Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΜΑΡΜΑΡΩΝ

Αν τα μάρμαρα αυτά μπορούσαν να μιλήσουν ,

θα μαρτυρούσαν ιστορίες παλιές του ένδοξου παρελθόντος.

Μνήμες  λαμπρές, μύθους παλιούς, μέρες ακμής,

θα θύμιζαν σε όσους τα αντικρύζουν.

Αν ήταν δυνατόν να ακουστεί η φωνή τους,

θα έσβηναν τις μαύρες σελίδες του θλιβερού παρόντος.

Θα έδιναν φως και ελπίδα στη ζωή μας,

προορισμό στο δρόμο μας, λιμάνι στο ναυάγιό μας.

Όμως αυτά είναι μακριά και θλίβονται  γι΄αυτό.

Κρυώνουν κάτω από ξένες στέγες και σιωπούν.

Σφίγγουν τα δόντια και δείχνουν μόνο την τελειότητα της ύλης,

γιατί την ψυχή τους την έχουν αφήσει στη μητέρα γη. 

                                                                                    ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΜΠΑΣΙΑΝΙΩΤΗ