ΧΙΛΙΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΙ

Ανέσπερα καντήλια

έγιναν τα μάτια,

τ’ αγάπησε η μάνα γη

τα έκλεισε εντός της.

Άμαχα χέρια άμαχων

πικρά, δίχως να φταίνε,

‘πέσαν τροφή στα άγρια

της ανθρωπιάς θηρία.

Το χιόνι έξω σκέπαζε

το κόκκινο στην πλάση,

σκέπαζε και τα σώματα

που είχαν ξαποστάσει.

Χορός από θηράματα

στις δεκατρείς του μήνα

στέκει ο σταυρός μεσ’ τα λευκά

εμπόδιο στη λήθη.

Χίλιες και κάτι είπανε

πως σβήσανε φλογίτσες.

Χίλιες και κάτι ειν’ οι καρδιές

που πέτρες δε θα γίνουν.

                                                                                           ΑΝΤΩΝΙΑ ΓΚΡΕΜΗ ΛΙΑΔΗ,