Στάθηκες το προμάντεμα
της απαρχής του κόσμου
δυο ρίζες αμπελόκηπου
δυο χούφτες από χώμα,
ήλιος και θάλασσα αγκαλιά
που έχτισαν το σώμα.
Σκόνες φερμένες του βοριά,
της δύσης τα γεράκια,
ανατολής μυρωδικά
τα μάρμαρα σμιλεύουν
μα στο κορμί τα σπλάχνα σου
Γραικοί θε να πεθαίνουν.
Αυτή η γυμνή, αυτή η αγνή,
πανάρχαια ομορφιά σου
πάνω στο κύμα, στον αφρό,
σφαίρα στ’αθάνατα όπλα
φθόνος για τόπους άγνωστους,
αιτία να γονατίσεις.
Ελλάδα μου παρακαλώ
στου Αιγαίου τα’ξωκκλήσια,
τους χρόνους να’χεις της ελιάς
κι όποιος φωτιά σου βάλει,
ας ξέρει πως οι στάχτες σου
ζωή θα δίνουν πάλι.
ΜΥΡΤΩ ΚΑΠΩΛΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου