Ένας άνθρωπος απλός
που βάδιζε πάντοτε μοναχός
με τη σκιά του συντροφιά
προτού η νύκτα απλώσει τα φτερά της.
Ασπρόμαυρο τοπίο η ζωή του όλη
έρημο και πάντοτε μουντό.
Ο δρόμος του αδιέξοδος χωρίς επιστροφή
Η ελπίδα που 'χε κάποτε κι αυτή σβηστή.
Ένας άνθρωπος απλός
Κι όμως τόσο διαφορετικός.
Έζησε μες στη νεκρική σιωπή
Χωρίς ποτέ η φωνή του ν' ακουστεί.
Αλλά κι ένας άνθρωπος δειλός
Και πικραμένος απ' τα βάθη της ψυχής.
Το μυαλό του ταλανισμένο απ τον πόνο
κι η σκιά του ξεθωριασμένη στο σκοτάδι.
Βιβιάννα Μπασιανιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου