«Στίλβη»

Αστέρια ζαλισμένα τραγουδάνε στη καλοκαιριάτικη νύχτα
Αιώνια καταδικασμένα ,στον ουρανό σφαλιστά
Φώτα της νύχτας που τρεμοπαίζουν ηδονικά
Τα μόνα που έχουν δικαίωμα το άπειρο έρεβος να πολεμήσουν
Η μαρμαρυγή τους τη θανατική καταστροφή να απαλύνει

Οι άνθρωποι σκιάχτρα μαγεμένα χάνονται στο αντίκρισμά τους
Αναμνήσεις τριβελίζουν την ψυχή ,κυβερνούν τη συνείδηση
Και η Αφροδίτη η ξελογιάστρα σε μαύρα, παράξενα παιχνίδια τους οδηγεί
Υψώνονται σαν σύννεφο πυρωμένο ,την ελευθερία ν' ανταμώσουνε
Ξαφνικά βροχή ,βροχή`  δάκρυα του διαμαντένιου ουρανού, λυγμοί
αγγελικοί αντηχούν μες τη σιγή

Σαν τελετή εξαγνισμού μυστικιστική εξελίσσεται, τροχός που γυρίζει
Αλλοπαρμένη έκφραση πνίγει την οργή , σαν πυροτέχνημα διαλύεται
Απομένουν δολοφονημένα αισθήματα , λαβωμένοι εγωισμοί, κείτονται

συντρίμμια

Αφηρημένες ματιές ψάχνουν έναν ώμο να γείρουν την πονεμένη

αξιοπρέπεια

Φιγούρες μαύρες ,κουλουριασμένες σε σκοτεινές γωνιές
ορκίζονται θύματα απάτης να μην ξαναπέσουν

                                                                          Ελένη Γιαννακοπούλου