Τρανό ιδανικό

Ποια είμαι εγώ; Ρωτώ εσάς θνητές υπάρξεις.

Ποια είμαι εγώ;

Εγώ που το '40 άκουγα τους άντρες να φωνάζουν

και τα μπουντρούμια που έτριζαν και πονούσαν
Έσταζαν οι τοίχοι αίματα και  θρηνούσαν τ' άστρα τους

Άσματα, τραγούδια ηρωικά και πένθιμα

Κραυγές σιωπηλές, κραυγές μουγκές

Και οι άλλοι  πέθαιναν.

Μανάδες έτρεχαν στους δρόμους νοητά

Τα στήθια γυμνά, τα μαλλιά τους λυτά

Τα μάτια μαύρα και η καρδία το ίδιο.

Πόνος, πίκρα, θρήνος, καημός

Όλα για τους μάρτυρες.

Άντρες, γυναίκες, παιδιά πεθαίνουνε για μένα

Τη ζωή τους απαρνιούνται 

για να μοιραστούν μαζί μου 

ένα λεπτό ή την αιωνιότητα.

Τα θέλουν όλα ή τίποτα.

Μα εγώ αν δεν πάρω δε δίνω.

Γυναίκα τρανή εγώ και πολυπόθητη,

θέλω θυσία, θέλω ψυχές και αίμα να μου δώσεις.

Ηρωικές καρδιές εμβατήρια να χτυπάνε

και με πρόσωπα στον ήλιο στραμμένα

οι νέοι για εμέ να παρελαύνουν.

Ελευθερία όλοι με φωνάζουν

και τον Θεό δοξάζουν που με χάρισε σε αυτούς.

Μα εγώ τιμώ, θαυμάζω, μακαρίζω

όλους αυτούς που για να μ' έχουν

πολέμησαν κι εχάθηκαν

με φωτοστέφανα  δόξας στο κεφάλι. 

                                     Γεωργία Αναγνωστάκη