ΣΤΟ ΣΤΑΘΜΌ ΤΟΥ ΤΡΈΝΟΥ

Το τρένο σφυρίζει

για μια τελευταία φορά στο σταθμό

κι εγώ, ίσα που προλαβαίνω

να τρέξω για να σε αποχαιρετήσω.

Επιβιβάζεσαι και μας μιλάς 

από το παράθυρο.

Δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μας

καθώς κουνάμε τις παλάμες μας στον αέρα

για να πούμε αντίο.

Οι καρδιές μας

μαύρες σαν το κάρβουνο,

μα η μέρα τόσο όμορφη.

Ο ήλιος λάμπει,

τα πουλιά κελαηδούν,

τα λουλούδια ανθίζουν 

καθώς τα αγγίζουν ζεστές οι ηλιαχτίδες.

Όλη η φύση γύρω

χαίρεται και τραγουδά.

Κι εσύ, απ' όλες τις ημέρες του Κυρίου

διάλεξες αυτήν για να φύγεις.

Κι ενώ φοβάμαι τώρα που σε χάνω,

ενώ βαθιά μέσα μου

μαραίνεται ο κάμπος της καρδιάς μου,

μέσα απ' τα μαύρα σύννεφα

το κίτρινο του ήλιου σε φωτίζει.

                                          Γεωργία Αναγνωστάκη